Autobanen, Red Bulls, koffietjes en tunnels...

We zijn er, eindelijk! Het was toch een vermoeiende trip om in één keer te rijden en het even flink doorrijden in het buitenland zit er tegenwoordig echt niet meer in.

Zaterdag zijn we om 20u vertrokken uit Maaseik om bij het oprijden van de autobaan in Roosteren al direct bij het eerste tankstation te stoppen om een eerste sandwich te eten. Vertrekken met een lege maag is toch niet zo interessant en die koelbox op de achtergrond leek ons wel te roepen: “delicious sandwiches inside!”. Maar meer als een pitstop van 3,5 minuut is het niet geweest hoor en om heel eerlijk te zijn, was het vooral om mijn schoeisel te veranderen, want autorijden met €5-slippers bleek toch niet al te praktisch (ja mam, je leest het goed: ik heb NIET met slippers gereden en ook NIET met blote voeten ;-) ).

Maar goed, back on track en al snel reden we Duitsland binnen. Uiteraard hadden we gehoopt om daar op wat stukken flink te kunnen doorrijden, maar dat is nou niet bepaald gelukt. Die herhaling van 130km/u hield niet op en ook het aantal wegenwerken, waarbij je nog tussen de 60 en de 80km/u mag op mini-rijstroken waren niet meer te tellen. Ondertussen was het ook helemaal donker en straatverlichting is daar nihil. Maar ach, we hadden hopen muziek en elkaars verhalen, dus we hebben er het beste van gemaakt. Na een uur of 3 ook maar eens van chauffeur gewisseld en op de parking van het tankstation eens flink de spieren los gegooid. Heerlijk ook als die GPS aangeeft “rijd 258km door”… Geen moeilijke kruispunten, geen talloze op- en afritten, gewoon “immer grade aus”. En toen waren we opeens al in Zwitersland, het ging echt sneller dan verwacht.

We hadden op voorhand afgesproken dat ik door de Gotthardtunnel zou rijden, daar ik het echt niet heb op tunnels, echt niet, en ik was ontzettend bang voor die 17km lange mastodont. Het idee dat ik dan niet zelf de controle zou hebben en ik het dus als passagier zou moeten uitzingen, benauwde me ontzettend. Als je weet dat ik het al benauwd krijg in het tunneltje op de snelweg richting Roermond, dan kun je je er vast iets bij voorstellen. Ik zou dus zelf door die tunnel rijden, met Nico als mijn trouwe rechterhand en met een vrolijk muziekje als afleidingsmanoeuvre (nee, nee, geen afleiding van het rijden, maar van de nare gedachten die altijd in me opkomen als ik door een tunnel moet). Toen we net in Zwitserland waren, stond er opeens al Gotthard op de borden en wij als aardrijkskunde-leken  hadden eigenlijk geen idee waar die “weg-door-de-berg” zich bevond in dat land. Dat er op dat moment nog geen kilometers bijstonden, maakte het ook niet makkelijker. Tel daarbij het feit dat het tunnel-seizoen vanaf de grens zich officieel en grandioos geopend had en dan raad je al dat mijn adrenaline-peil omhoog schoot en de hartslag ging mee, want Nico zat aan het stuur en we zagen ons geniale plan al aan duigen vallen. Iedere tunnel die in zicht kwam, werd met argusogen bekeken, maar gelukkig was daar opeens het tankstation! Probleem opgelost, dachten we ;-)

Naast de tunnel-afspraak, hadden we ook afgesproken dat we om de 2u rijden zouden wisselen van chauffeur. Nu waren die 2u eigenlijk nog niet echt om, maar dat hield ons niet tegen om toch te wisselen. Ik achter het stuur en mentaal klaar om de “weg-door-de-berg” te tackelen! Maar toen kwam daar dat bordje…… Gotthard 159km. Nog 159km rijden voordat ik pas door dat verrekte ding moest rijden!!! Nico had dus nog gerust een stukkie kunnen doorrijden, maar nee hoor, Lynn moest per se overnemen. Nu heb ik wel een flinke portie oefentunnels voor mijn kiezen gekregen en net toen Nico even een dutje deed, reed ik door een tunnel van 9km. Muziekje aan, concentratie op de baan en niet op de nare gedachten en rijden maar. Dus tegen dat het zo ver was, was ik al behoorlijk gewend aan tunneltje-rijden. Ik had me die Gotthard-tunnel eerlijk gezegd wel als een soort enorme mastodont voorgesteld, maar het bleken gewoon 2 rijstroken te zijn, vlak tegen elkaar, in tegengestelde richting. Goed opletten dus dat je niet van je rijvak gaat :-) Maar het is me gelukt!!! Ik ben erdoor gereden zonder in paniek te raken, maar wel met kramp in de handjes van het stuur zo stevig vast te houden. Het waren 17 lange kilometers en de laatste 3 waren me eerlijk gezegd teveel, maar dat stuk kunnen we ook weer schrappen van het “vervelende stukjes tijdens de reis”.

Na de tunnel weer tijd voor een wissel van chauffeur, tijd voor een Red Bull en tijd voor een koffie. Het cafeïne-gehalte staat ondertussen behoorlijk hoog, je moet er iets voor over hebben he! De grens met Italië werd ook bereikt, de zon kwam langzaamaan ook op en Nico kreeg het toch even moeilijk met de reeds wakkere uren. Nog een wissel, voor Nico een dutje en voor mij nog een paar extra kilometer op de teller. De bestemming kwam steeds dichterbij en maar goed ook, want nu duurde het echt te lang voor ons om zo zonder slaap (of een klein dutje voor Nico) door te gaan. Nico reed het laatste stuk en opeens was er opluchting: we kwamen aan in Barberina Di Mugello, het dorpje waar onze B&B voor de komende nacht gelegen is. En dat viel tegen!!! Vieze, oude industrie, een verlaten, onverzorgde uitstraling en huizen die allemaal op elkaar leken zodat je het idee kreeg dat het eerder een soort kazerne was in plaats van een dorp. Moeten wij hier verblijven??? Ik kreeg direct het gevoel van: oeps, foute keuze, heb mij door mooie foto’s op het internet laten verleiden en nu worden we ontzettend teleurgesteld. Gelukkig gaf de GPS aan dat we nog een paar kilometer verder moesten zijn en ons geduld werd beloond, rijkelijk beloond!!! Een ontzettend smal, half geasfalteerd, bochtig en steil weggetje leidde ons de bergen in. De GPS wist het al niet meer, maar de borden met Il Vignolino gaven ons moed om door te rijden. Kronkel kronkel, reikhalzend uitkijkend naar wat er achter de volgende bocht kwam, genoten we van het uitzicht. PRACHTIG, ADEMBENEMEND, MOOI! Er doemde opeens een B&B op, maar het bordje wat daar aan het hek hing, verklapte ons dat wij nog even moesten verder kronkelen… en plots lag het daar: je kon het zwembad in de zon zien schitteren, een schattig huisje stond ernaast, we hadden het gehaald!!! Om 9u30 stonden we voor een idyllisch huisje in de Toscaanse bergen en we wisten het direct: dit komt helemaal goed!!!

Maar ons geduld werd wel nog even op de proef gesteld, we konden hier namelijk pas rond een uur of 11 terecht en dus keerden we weer om, kronkel kronkel naar beneden en op naar het centrum van het dorp voor een Italiaans ontbijt. Na een beetje zoeken, vonden we 1 zaakje wat open was en daar bestelden we netjes binnen aan de toog. Een cappuccino en een croissant en hop, naar buiten. Ons eerste terrasje onder de Toscaanse zon was een feit en god, wat heeft dat gesmaakt. Ondertussen zat ik wel al zo’n 26u zonder slaap, maar als ik een foto bekijk van op dat terras dan zag ik er nog verbazingwekkend fris uit. 

Maar soit, tijd om te slapen krijgen we nog genoeg. Terug naar de B&B, waar we super vriendelijk werden onthaald en we mochten direct nog even aanschuiven en proeven van de zoete heerlijkheden die er nog stonden van het ontbijt. Een flink sterke espresso erbij en we konden er weer tegen. Op de kamer moesten we nog even wachten en zelfs naar het toilet gaan werd even een flinke test voor de blaas. Maar we hebben onze bagage binnen neer gestald en zijn in de hangmat gaan liggen, in de schaduw onder de prachtige bomen in de tuin. En daar lig je dan, op je luie krent in een hangmat in Toscane met een prachtig uitzicht!!! Nico lag naast me in een strandstoel en ik hoorde al snel aan zijn ademhaling dat zelfs die zoveelste kop cafeïne zijn werk niet meer kon doen. Jammer genoeg kon ik niet echt slapen, ben een minuut of 10 ingedommeld, maar schoot toen weer wakker, want zo’n hangmat is nu niet bepaald een bed waarin je even op je zij rolt en rustig verder dut. Na een klein uurtje was onze kamer klaar en ook die werd direct goed gekeurd: klein, maar echt netjes, schoon, schattig en het past helemaal bij het huisje en de omgeving. We hebben een eigen badkamer, maar daarvoor moet je wel even door de gang. Maakt ons wat uit, als we maar kunnen douchen. Snel de zwemkleren aan en dan tijd voor een plons. Het is hier ondertussen toch wel een graadje of 35 en dat zwembad lijkt ons wel te roepen. Nico eerst en die vond het toch wel koud. Nou, daar trap ik niet in dacht ik… Oeps! Dat was echt koud!!!!!!!! Ik ben er niet in kunnen blijven, nu zal dat waarschijnlijk ook wel te maken hebben met mijn lijf dat een beetje begint tegen te sputteren van de combinatie geen slaap en sloten cafeïne.  Maar terwijl Nico nog wat baantjes zwom, vleide ik me neer in een van de vele ligstoelen rond het zwembad.

Om de eerste dag toch maar niet direct een overdaad aan zon binnen te krijgen en bijgevolg de komende dagen als een kreeft te moeten rondlopen, besloten we terug naar de hangmat + strandstoel te gaan. Dit keer wel andersom en al snel hoorde ik Nico ronken, al schommelend tussen de bomen. Jammer genoeg was ik nog teveel onder invloed van de koffie en viel ik maar niet in slaap.

Rond 14u30 zijn we er dan maar even op uit getrokken om een hapje te eten. Niet dat het per se nodig was, maar we eten vanavond hier in de B&B en dat is pas om 20u. Dat is dus net een beetje te lang om zonder iets door te komen. Na een 10-tal minuten rijden zagen we hier een beetje verderop een restaurant liggen, niet bepaald gezellig, maar wel gezellig druk. Dat werd het, zeker ook omdat we geen zin hadden om nog veel rond te rijden en te zoeken. Na lang uitpluizen en met het woordenboek ernaast, wisten we wat we wilden bestellen en toen de ober kwam, dacht ik dan ook dat het een fluitje van een cent zou worden om dat te bestellen, ik had me toch goed voorbereid… Maar je raadt het al, dat werd het dus niet, hihihihi. De ober was helemaal niet vriendelijk, laat staan behulpzaam, maar uiteindelijk hebben we alles gekregen wat we graag wilden. En het heeft heerlijk gesmaakt, dus dat was een echte meevaller. Verse pasta, verse sauzen,… Voor Nico een pappardelle met een saus van wild zwijn en voor mijn ravioli gevuld met ricotta en spinazie met een boter-salie-saus. Mmmmm!!!

Ondertussen is het 19u30 en hebben we net een uurtje echt vast geslapen op de kamer. Gelukkig waren we zo slim om de wekker te zetten, want om 20u moeten we alweer met de beentjes onder tafel schuiven want de gastvrouw heeft gekookt. Eerlijk gezegd verwacht ik niet dat wij erg lang zullen blijven, want dat uurtje slaap vraagt gewoon om meer!!!

En dan is het ondertussen 21u30 en hebben we het eten alweer achter de rug. Waar laten die Italianen dat toch allemaal??? Om te beginnen een flink bord pasta Milanese met pecorino. Eigenlijk had ik toen al genoeg hoor en heb dat niet eens opgegeten. Nico had zijn bordje wel leeg. En toen kregen we een heerlijk stukje varkensvlees met een overheerlijke saus en daarbij patatjes uit de oven. Een stukje brood om de saus mee van je bord te schrapen en zo hoeven ze hier vanavond geen afwas te doen.

Nu nog even buiten een glaasje wijn drinken en dan kruipen wij ons bedje in, want we willen de komen dagen zoveel ondernemen dat we toch echt eerst de batterijtjes even moeten opladen!

Dus voor vanavond: ciao en buona notte!

X