Buongiorno! Wat hebben we heerlijk geslapen!!! En heerlijk
ontbeten, jeetje, de koffie hier is zalig ;-) Je bent direct wakker!!! Een
sneetje brood met lekker jam, een stukje cake en hup, klaar voor de dag!
Hier tegenover ligt de boerderij met de koeien waarvan het
vlees hier dagelijks op het menu staat. Daar lopen ook heel veel kalfjes rond
en ik wilde die eigenlijk wel even gaan bekijken, zo schattig. Maar toen we
vroegen of we er konden gaan kijken, kregen we toch te horen dat we dat beter
niet konden doen. De boer zou namelijk nog kwader zijn dat de stier die er
rondloopt. Nou, dan bekijk ik ze wel vanop een afstand…
’s Morgens was het heel mistig en als de trend van gister
zich zou verderzetten, dan betekende dat een vrij frisse dag met veel regen.
Dus de lange broek aan en klaar voor een tocht met de auto. In een gids hadden
we namelijk een autoroute gevonden van ongeveer 80km door het Val d’Orcia en de
Rocca’s. Een tocht door een mooi landschap, met hier en daar een dorpje en met
een stuk beklimming van de Monte Amiata, een oude, uitgebluste vulkaan van
1750m hoog. Nou, dat kon ons wel bekoren, dus rond 10u vertrokken we (met een
tas met truien en sjaals, want op die berg kon het nog wel eens erg koud
worden) naar San Quirico d’Orcia, het beginpunt van de route.
Het leuke is, dat je zo’n route dan niet meer met de GPS
doet, maar echt aan de hand van de omschrijving: na ongeveer 4km, na enkele
kilometers, de eerste links,… Spannend hoor in die uitgestrekte omgeving waar
je totaal niets kent!!!
Maar we zijn goed vertrokken en al snel kwamen we bij
Spedaletto, een middeleeuwse versterkte boerderij en pelgrimsherberg die nu
dienst doet als agriturrismo. Een prachtig gebouw met een verborgen kleine
kapel waar we ons niet konden inhouden om voor de foto even te biecht te gaan.
Toen reden we door Contignano, een piepklein dorpje om dan
verder te rijden naar Radicófani, een middeleeuws dorp op een berg waar op de
top (820m) een fort zou liggen met een grote uitkijktoren. Onderweg daar naar
toe, werden we weer getrakteerd op prachtige vergezichten, ongelooflijke
uitzichten en verpletterende indrukken. We zagen in de verte kuddes schapen
grazen en toen ik een stuk prikkeldraad gewoon ben overgeklommen om toch op die
ene punt van de heuvel te kunnen geraken, werd ik omvergeblazen door het
uitzicht… Maar toen plots de honden gevaarlijk begonnen blaffen, ben ik dan
snel maar weer terug gegaan naar de weg en merkte ik pas op dat mijn
€5-slippertjes (die mij wel al een week door Toscane loodsen) vol schapenpoep
zaten, ieuw!!!!
Net voor Radicófani zagen we plots 2 wilde paarden staan.
Daar je op die kronkelwegjes niet plots kunt stoppen en omdraaien, hebben we
dat een beetje verder gedaan en zijn we terug gereden. Wauw, zo mooi!!! Een
witte en een bruine en ze stonden echt als een verliefd koppel tegen elkaar aan
op de rand van een afgrond(je). Wonderlijk!!!
De landschappen zijn hier zo totaal anders dan in de
Chianti, soms denk je zelfs wel even in een ander land te zijn. Dit is wel ook
meer ons ding, niet dat de Chianti niet mooi was hoor, maar daar was enkel
groen en hier is het een heerlijke mix van droge stukken, van bos, van
meertjes, van uitgestrekte vlaktes en heuvels, je hebt het hier allemaal! Wat
ben ik blij dat Jo en Linda ons aangemoedigd hebben om zuidelijker te gaan! Een
absolute aanrader!!!
Maar goed, terug naar de route. Nog even vermelden dat het
weer ondertussen schitterend was, de zon scheen volop en wij hadden al lang
spijt van onze lange broek. Nog een kleine vermelding: er is hier opvallend
weinig verkeer, wat heerlijk is als je op je gemak de omgeving wil bekijken en
je kunt net iets vaker stoppen om foto’s te maken (die zou je hier trouwens
haast continu kunnen maken, zo mooi), maar wel veel fietsers, niet doen, je
ziet ze zo afzien en ploeteren om die heuvels op te raken, knap hoor!!!
En zo kwamen we aan in Radicófani, waar we gelukkig een heel
eind met de auto die top omhoog konden, want in die hitte had ik die niet graag
beklommen. Op de top lag er een klein eettentje en daar hebben we onszelf
getrakteerd op een heerlijke pasta. Nico had eentje met tartuffo (truffel) en
dat heeft hij de hele dag geweten hihihi. Het uitzicht was prachtig en je zag
Monte Amiata nu vlakbij liggen, de top volledig gehuld in de wolken. Man, wat
keek ik er naar uit om die te beklimmen!!! Het fort zijn we uiteindelijk niet
in gegaan, we hebben de toren dus niet beklommen. Beetje stom om inkom te
moeten betalen om je dan in het zweet te werken terwijl het uitzicht nu al
adembenemend was.
En dan door, terug naar de route, terug naar de prachtige
natuur, de uitzichten, de mini-dorpjes… Wij muziekliefhebbers hadden de iPod
mee in de auto, lekker plaatjes draaien, maar zelfs dat viel weg, we kwamen
gewoon ogen te kort om alles in ons op te nemen. Ik merk ook dat ik woorden
tekort schiet om te omschrijven wat we allemaal zagen eigenlijk…
Het volgende dorp/stadje was Abbadia San Salvatore en daar
besloten we toch om van de route af te wijken. Die Monte Amiata beheerste toch
al geruime tijd de omgeving en ik had gelezen dat er op de top een enorm kruis
zou staan, in de stijl van de Eifeltoren. Ja, en dan is er dat kantje in mij
dat de uitdaging toch opzoekt he… Ik moest en zou op die top staan! En in
Abbadia stond er opeens een bordje met: “vetta Amiata”. Na een snelle blik in
het woordenboek wisten we dat dat dus de top was. En dus besloten we om die
bordjes te gaan volgen! Spannend, echt, ik had de kriebels in mijn buik, maar
vooral omdat ik niet wist wat er kwam. Was het steil en eng, was het een
aangelegde weg, was het een paadje, was het steil omhoog of een kronkelend
bergwegje??? Ik laat jullie niet langer in spanning, het was een perfect
aangelegde weg die langzaam stijgend draaide tegen de flank van de berg.
Omgeven door bos, door torenhoge bomen, met hier en daar prachtige rotsstukken,
overblijfselen van de vulkaan, hier en daar een tussenstop… Het is hier ook
duidelijk meer een skigebied. Maar zo mooi!!! Door de toppen van de bomen zagen
we ook dat we ons nu echt tussen de wolen bevonden en langzaamaan klommen we
tot ongeveer 1600m. Daar konden we met de auto niet meer verder. De temperatuur
hebben we ook zien dalen (op het dashboard, verder “voel” je er niet veel van
in de auto) van 27 graden tot 16 graden waar we de auto neer zette. Maar de zon
scheen en we zagen dat we te voet nog een heel stukje moesten klimmen, dus
zonder trui gingen wij op pad naar te top. We moesten nog een 150m ongeveer
flink omhoog over een stenen paadje, met links en rechts de skiliften die nu
helaas niet in werking zijn. Maar op mijn €5-slippertjes moest en zou ik die
verdomde top bereiken! Klimmen maar!!! In het begin is dat niks, maar dan voel
je de spieren in je bovenbenen stilletjes verzuren, de adem wordt afgesneden
(ik ben ook zo stom geweest om al dagen mijn pompje vr de astma niet te
gebruiken) en het gepuf en gehijg kan beginnen. Maar jongens, ja hoor, wij
geven niet op en daar was ie dan, de top, het kruis, het uitzicht, de wolken om
je oren! We made it!!!!!! Het 2 na hoogste punt van Italië! En daar stonden we!
Geweldig!!!!! Het uitzicht was prachtig, helaas niet helder genoeg om heel ver
te kunnen kijken, maar alsnog absoluut de moeite waard hoor!!! En dat
potverdikke op een paar slippers hihihihi! Terwijl ze naast je staan met flinke
bergschoenen en wandelstokken.
Uiteraard kon het stukje toerisme niet ontbreken daarboven
en er lagen dan ook enkele kraampjes met peperdure souvenirtjes. Zijn er dan
echt nog mensen die daar in trappen??? Opeens zag ik een bordje dat er iets
verderop een madonna van de scouting zou staan, nou die wou ik wel eens zien!
Dus nog een stukje wandelen over de top en zelfs een hoop rotsen moeten beklimmen,
glibberige, bemoste rotsen (moet ik nog vermelde dat ik mijn slippertjes aan
had?), maar daar was opeens een supergrote, spierwitte madonna… Zo mooi!!! Dat
was het klimmen absoluut waard!!! En de modder en zo ook hoor. Aan het grote
kruis op de top was er een ook terrasje en daar hebben we ons een welverdiend
wijntje gedronken. Best een maffe ervaring, wetende waar je je bevind, zo hoog,
op een oude vulkaan… en dan de zon brandend op je snoet, heerlijk gewoon!!! Met
je hoofd in de wolken ;-)
En dan weer naar beneden… Niet evident met het schoeisel,
maar we zijn er geraakt.
En weer kronkel, kronkel, heel stilletjes afdalen waarbij we
weer konden genieten van vergezichten en adembenemende uitzichten…
Op naar Castiglione d’Orcia, waar er weer 2 prachtige Rocca’s
bovenuit torende. Ik kon wel foto’s blijven maken, het is echt niet te
beschrijven wat ik allemaal zag hoor, mijn woordenschat is niet zo bijster
groot en ik blijf in herhaling vallen. Maar het komt erop neer dat wij genoten
vanuit ons golfke, dat we regelmatig stopten, dat we af en toe een extra afrit
namen gewoon om onze nieuwsgierigheid te bevredigen… Ik kan je nu al zeggen dat
we met een route van 80km niet toekwamen!
Toen kwam er Bagno Vignoni, een dorpje dat bekend staat om
zijn zwavelbaden en warmwaterbronnen. Natuurlijk even stoppen… En naast ons
stopte een dikke Ferrari waaruit er 2 opgedirkte mannen stapten waarvan de
parfum me echt bleef achtervolgen, getsie!!!
Er was een klein stukje van die warmwaterdinges wat bovenin
het dorp liep, de rest was een stuk naar beneden waar we de mensen in
zwemkleding heerlijk zagen baden. Zooooo jammer dat wij de bikini en de
zwembroek niet mee hadden want het was nog steeds ook behoorlijk warm! Maar ik
heb mijn slippertjes toch even aan de kant gegooid en ben in een piepklein
stroompje gaan staan en dat was… WARM, heet!!!! Jeetje, niet aan verwacht, maar
heerlijk!!! Dan nog even een kijkje gaan nemen in het dorpje zelf en dat was
echt idyllisch, romantisch, knus, gezellig!!! Een groot bassin in het midden waar
je liefst zo in zou springen, met leuke terrasjes errond. Daar zijn we toch
maar eventjes gaan zitten, terwijl de wind ons serieus rond de oren joeg, maar
gelukkig wel een warme wind ;-)
En dan weer op weg. De route was hier eigenlijk haast
afgelopen en dus namen wij een afrit naar Pienza. Een klein stadje waar we al
veel over gehoord en gelezen hadden. En gelijk hadden ze!!! Wat gezellig!!!
Kleine straatjes, verbonden met elkaar door kleine steegjes, leuke winkeltjes,
veel eettentjes en terrasjes, echt pure gezelligheid. In onze reisbijbel (100%
Toscane) stond er ook een winkel vermeld met mooie tassen, design and made in
Tuscany. We hebben een beetje moeten zoeken, maar toch gevonden en jeetje, wat
was dat leuk!!! Zo’n mooie tassen!!! Ik ben niet zo’n “sjakossen”madam, maar
deze waren prachtig, zelfs ik was er ondersteboven van. Net toen ik buiten
wilde gaan, zei Nico me even te wachten. Hij had wel door welke ik erg leuk
vond en potverdikke, ik kreeg ‘m nog kado ook!!! Verpakt in een originele koker
liep ik uiteindelijk die winkel absoluut glunderend buiten!!! Me very, very,
very happy!!! Thanks babe!!!
Ondertussen was het ook stilletjes tijd om iets te gaan
zoeken om een hapje te eten. We hadden een tip gekregen van een restaurantje in
Monticchielo, een klein dorpje vlakbij Pienza. Daar zijn we dan ook naar toe
gereden. Maar bij aankomst vonden we het al een beetje vreemd dat er een
politieauto op het kruispunt stond om echt iedereen uit de kern te bannen en de
parking was verdacht vol voor zo’n klein dorpje. Na een hele klim en een beetje
zoeken hadden we plaatsje dan ook gevonden, maar ondertussen hadden we al dor
dat er echt iets op til was in dat dorp, super veel volk, chique gekleed,
sommigen zelfs met boeketten bloemen… Dus eten op dat moment was echt
onmogelijk en dus daalden we maar weer terug naar de parking en besloten we om
gewoon terug te gaan naar onze B&B en daar wat te eten.
De tour van 80km was namelijk ook uitgemond in een tocht van
200km en door alle indrukken en impressies waren we toch ook wel moe.
Dus uiteindelijk weer bij La Toraia en daar hebben we deze
keer buiten kunnen eten. Eerst kregen we een tafeltje vlakbij de deur, maar dat
hebben wij snel ingeruild met eentje met uitzicht over de velden. Eigenlijk
nooit gedacht dat wij zo’n genieters van de natuur waren ;-)
En dan, na weer een heerlijke maaltijd, tijd voor dat
heerlijke bed… Zoveel gezien en gedaan vandaag, we zullen vast slapen als
roosjes!!!
X
Geen opmerkingen:
Een reactie posten