maandag 28 juli 2014

Zaterdag: een laatste trip, 2 leuke stadjes en nog een beetje wijn

Heerlijk, dat ontwaken in Toscane, wij stappen hier iedere keer met het goede been uit bed! Een frisse douche, een heerlijk ontbijt met een verrassende croissant (een volkoren met een vulling van kersen). En dan weer zo’n cappuccino, mmmmm!!!

En we waren er weer klaar voor: onze laatste dag om nog iets te ontdekken. Ditmaal iets meer bewoonde wereld, iets meer stappen en iets minder auto. Het weer zat in ieder geval wel goed op dat moment. Dus hop, het golfke in en op naar Cortona. Uiteraard wel weer via de binnenwegen, dat kunnen we echt niet laten! Een hert over de weg, een eekhoorntje dat rent voor zijn leven, koeien af en toe, maar helaas geen schapen…
Cortona bleek erg druk, de auto parkeren was niet eenvoudig, maar uiteindelijk vonden we een plekje tussen de vele geel-met-zwarte nummerplaten (en nee, dat zijn geen Italianen). Maar verdorie, wat was het daar gezellig! We werden eerst verwelkomd door een klein marktje, eerst de kleding-afdeling, maar daarna al het lekkers. Jeetje, ik moet me zo inhouden om niet alles te kopen! Maar goed dat we geen “verse” waar kunnen meenemen, daar zijn we niet echt op voorzien, maar ik heb ook niet zo’n zin om 1500km af te leggen met de geur van pecorino, want dan hoef ik er niets meer van tegen dat we thuis zijn ;-)
Onze reisbijbel had ons al veel leuke plekjes laten ontdekken, dus deze keer probeerden we “Tuscher’s” als lunch-adres en de bijbel had weer gelijk. Super gezellig, midden op de drukke, smalle hoofdstraat, dus leuk mensen kijken onder het genot van een wijntje en een pizza. De allereerste pizza hier, hihihihi (en dan ontdekken we later dat het eigenlijk “not done” is in Italië om als lunch een pizza te eten, net zoals het niet kan dat je na 11u nog een cappuccino besteld. Oeps, daar gaat onze “wij-passen-ons-goed-aan-en-hangen-niet-de-über-toerist-uit-attitude”). Toen we naar het restaurantje liepen, waren we al 2 keer een zwerver tegen gekomen. Dus toen ik mijn pizza echt niet op kreeg en er nog een half exemplaar op mijn bord lag, vroeg ik de ober het in te pakken. Mijn snode plan was, om het dan later aan de zwerver te geven (die we, terwijl we op het terras zaten, ook weer 2 keer voorbij zagen komen). Net toen wij ons laatste slokje wijn dronken, klonk er gedonder en werd de lucht zwart. Ja hoor, wij hebben weer prijs: regen, stortregen! En daar sta je dan in je topje en op plastic slippers, zonder paraplu, maar wel met je nieuwe tassie… Even schuilen, maar uiteindelijk toch maar erdoor (het ‘stort’-gedeelte was er ondertussen ook wel vanaf hoor). Maar even later begon het weer opnieuw en zijn we maar onder een bruggetje gaan wachten. Zittend op het stoepje onder die brug, zochten we het plein ook af naar de zwerver, die was natuurlijk door de regen ook verdwenen. Verdorie, dan loop je daar met een bak in zilverfolie met een halve pizza door Cortona en wil je iemand plezieren en dan vind je ‘m niet meer terug, typisch! Maar we geven nog niet op, we willen nog wat zien hier, dus de pizza gaat gewoon mee. In Cortona is ieder jaar in de zomermaanden een fototentoonstelling, verspreid over de stad. We hadden geen zin om die allemaal te bezoeken, maar eentje lag net op onze weg, dus daar gingen we een kijkje nemen. Het was in een oud huis, midden in de hoofdstraat en het was echt leuk opgezet. Prachtige foto’s ook, echt een kunstenaar met de camera.
Dan weer verder wandelen, zo gezellig hier. Er zijn heel veel kleine steegjes en straatjes, steil omhoog of omlaag, leuke winkeltjes (zo ontdekten we ook een juwelier/sculpturist die enkel met brons werkt), veel galerijen, exposities en veel volk. Het eerste plan was om een weg de berg op te lopen waar er de Via Crucis (kruisweg) te zien was in mozaïeken beelden, maar daar het weer nog wat wisselvallig was en we geen paraplu’s of fatsoenlijk schoeisel hadden, besloten we daar maar van af te zien. Tijdens de klim naar Cortona hadden we nog een basiliek gezien, die zouden we dan in de plaats wel bezoeken als we Cortona weer zouden verlaten. Dus terug naar de auto, met nog steeds de pizza in de hand. De zwerver hebben we niet meer gevonden, we hebben echt gezocht hoor!!! Zelfs nog even op een muurtje zitten wachten of hij misschien zou langs lopen, maar uiteindelijk hebben we het opgegeven en is de pizza alsnog in een Italiaanse container beland. Zonde…

En toen wees de GPS ons een heel andere weg aan dan dat we gekomen waren en waren we de basiliek “kwijt”. Opeens zag ik iets verder een enorm kerkhof, en ja, ik weet dat het misschien een beetje luguber klinkt, maar het intrigeerde me wel. We hadden er al een paar gezien tijdens onze tochten, maar nooit echt gaan kijken. Maar deze was enorm, dus nu was het moment voor een bezoekje. Het was ongelooflijk wat we daar zagen. Hier kunnen mensen kiezen of ze “onder de grond” of “boven de grond” begraven willen worden en blijkbaar kiezen heel veel mensen voor de optie “boven”. Muren vol stenen, waarachter dan kisten zitten. Echt een heel vreemd idee, zo gestapeld boven elkaar… (ik moet wel even zeggen dat ik het op dat moment niet helemaal snapte, maar ik heb het later aan Cecilia gevraagd en zij heeft me alles uitgelegd). Bij iedere steen ook een lichtje en een vaasje en overal, echt overal zaten bloemen in. Verse, plastieken, gedroogde,… Het was een bloemenzee, eigenlijk heel mooi om te zien. Er gaat respect en sereniteit vanuit. Dat was nog maar de buitenkant van het kerkhof, dus ik wilde ook wel even binnen die muren kijken. Nico kreeg er toch een beetje een naar gevoel van, dus hij bleef buiten. Maar ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Aan de binnenkant ook veel graven zoals wij ze kennen, onder de grond. Maar ook hele oude, prachtige tombes. En dan had je weer de muren, aan 2 kanten weer vol met “stenen” maar er was ook een kapel en dan allemaal deurtjes, de ene al ouder en verroester dan de ander. En dat waren een soort kamertjes behorend aan een familie en daar lagen dan alle familieleden begraven. Sommigen waren helemaal beschilderd met prachtige taferelen, tot het plafond aan toe. Anderen waren verwaarloosd en lagen er gebroken potten en dode planten. Een enorm contrast. Maar het was zo speciaal om te zien. Op de een of andere manier werd ik er stil en ingetogen en rustig van. Op zo’n plek wil ik ook wel begraven worden hoor…
Opeens een trap naar beneden, een beetje eng om die af te dalen, maar ik moest het gewoon zien en daar waren gangen vol, vol met de “stenen” en dan die lichtjes en bloemen, het had iets magisch mr tegelijk ook een beetje eng. Een trap omhoog en weer een overdondering. Maar ook een beeld wat ik niet snel vergeet. Als je buiten zo’n muur ziet, zie je dat het een enorme dikke muur is, dan snap je het wel. Maar boven, dat was gewoon een muur zoals een huis. En dan die stenen, dan is het moeilijk te vatten dat daar nog mensen achter zitten. Blijkt dat graven vaak naar x-aantal jaar worden open gemaakt en dat de resten dan in zo’n kleiner graf worden gezet. Ondertussen werd de zon weer verdreven door ontzettend donkere lucht en begon het boven de bergen te onweren. Dat maakte de sfeer daar toch heel anders en het was genoeg geweest. Ik zie nu pas hoeveel ik net geschreven heb over een kerkhof, is misschien een beetje raar, maar het heeft een enorme indruk gemaakt op me. Het is droevig, maar ook mooi. Toen we wegreden hebben we afgesproken dat als een van ons sterft, we gecremeerd willen worden en dat we dan wel op dit kerkhof uitgestrooid willen worden…

Maar goed, genoeg zware kost voor vandaag! Terug naar vakantie en zon en mooiheid en vrolijkheid. Onderweg kwamen we een auto-ongeluk tegen, het allereerste dat we hier zagen, onvoorstelbaar eigenlijk als je ziet hoe ze hier vaak over de weg scheuren!!!
Dus wij lekker rustig en voorzichtig weer op weg, naar Montepulciano.
Ik wilde echt graag schapen zien, ja ik beken, vind het zo’n schattige beestjes!!! En in ons bijbeltje stond dat er net buiten de stad een boerderij zou liggen waar ze zelf pecorino maken en er weilanden vol schapen zouden zijn. Nou, daar gaan we dus naar toe. Maar het heeft wel even geduurd voor we er waren. Blijkbaar hebben hier nogal wat straten dezelfde naam, dus werden we eerst de bergen ingestuurd, op onverharde wegen, kronkelend door de weilanden vol wijnranken en olijfbomen. Spannend, waar komen we toch uit?? Nou, aan een ketting die duidelijk aangaf dat verder rijden geen optie was! Oeps, verkeerde weg… Dan die andere maar proberen… Maar ook die klopte niet, want dat bleek het verlengde van deze te zijn en daar komen we dus niet door. Ook zagen we in de verste verte geen schapen hoor, dit kon het gewoon niet zijn. Stom genoeg had ik niet alles gelezen wat erbij beschreven stond in het boek, en toen ik dat wel deed, las ik dat het vlak bij de grote weg van Montepulciano naar Pienza lag en daar waren dus echt niet in de buurt. Dan die weg maar zoeken en jawel hoor, toen hadden we het al snel gevonden. We sloegen de weg in en ik zat op het puntje van mijn autostoel, te turen naar al die weilanden, op zoek naar de schapen. Opeens een kudde, allemaal op een hoopje, met de kopjes in het midden samen alsof ze een potje rugby zouden beginnen. Ze waren best lui en mijn schaap-imitatie kon ze er niet toe aanzetten om zich in beweging te zetten. Dan maar verder, er zouden er nog wel komen. Maar wat een teleurstelling!!! Weilanden bij de vleet, maar geen schaap te zien!!! De geur was nochtans echt wel die van schapen, maar ze stonden vast allemaal op stal. Jammer!!!
Dan maar weer richting stad, deze is haast autovrij, dus moesten we parkeren aan de rand. Maar ik wilde graag nog een kerk zien, vlak buiten het centrum, dus dat werd de eerste stop. Ik had hem al van in de verte zien pronken, zo mooi! Alleen stond hij in de steigers, dat deed een tikje afbreuk, maar hij bleef indrukwekkend. Er was veel bedrijvigheid en opeens zagen we ook de auto’s met witte lintjes, een bruiloft! We liepen een beetje verder, er lag nog een oude school en opeens lag daar in een haast verloren hoekje een wijnkeldertje en op het bordje stond “gratis proeverij”. Nou, kom maar op hihihihi. Eigenlijk hadden we gewoon dorst, maar het kwam goed uit, want we wilden ook nog een wijntje uit deze streek kopen. Dus keldertje in, wijntje geproefd en goed bevonden en keldertje weer uitgekomen met nog een paar flesjes voor de verzameling. Toppie! Weer een leuke ontdekking…
Toen we terug langs de kerk liepen, zag ik dat de deuren toch open stonden, ondanks de bruiloft, dus even piepen. En net op dat moment zong een sopraan het Ave Maria en daar stond ik dan, in de deuropening te kijken naar een bruiloft van een onbekende terwijl de tranen kwamen bij het horen van dat prachtige lied… Even een emotioneel momentje… Nico was niet mee komen kijken, hij was met de flessen wijn al door gelopen naar de auto en zou die dichterbij zetten en mij aan de kerk weer oppikken. Toen we terug keerden naar de auto, zagen we dat hij zich midden in die trouwstoet geparkeerd had, hihihihi. Alleen het witte lintje ontbrak, anders konden we zo mee gaan feesten!
Na een beetje heen en weer toch een parking gevonden en dan het centrum in, een flinke klim, dat zullen we wel in de beentjes voelen. Het was best leuk, maar op de een of andere manier niet zo gezellig als wat we al gezien hadden. Naar onze mening té toeristisch, de wijn vliegt je rond de oren en als je elke gratis proeverij zou doen die je tegenkomt, dan liep je wankelend de stad weer uit. In ons bijbeltje stonden 2 wijnhuizen beschreven, die wilden we wel even bezoeken. De eerste was enorm, wel 600 etiketten in een prachtige ruimte. Maar we voelden ons er wat verloren, we kennen er niets van en dan loop je je verloren in zo’n gigantisch ding. Dus door naar de volgende, een kleintje. Een jonger koppel dat slechts 10.000 flessen per jaar produceert. We werden er ontvangen door een super leuke meid en we konden zeker proeven. We kozen voor wit, ja, misschien een beetje gek in deze streek, maar wit is toch meer onze smaak J We probeerden 3 witte en 1 rosé en daar we nog geen rosétje aan onze verzameling hadden toegevoegd, kochten we daar 2 flesjes van en 1 van de lekkerste witte. En nu was de collectie toch wel compleet, dadelijk past het niet meer in de auto hihihihi (nu moet ik ook weer niet overdrijven, zoveel hebben we nu ook weer niet gekocht, is ook niet echt aan ons besteed als leken). Bij vertrek uit het winkeltje groette ze ons in het Nederlands, leuk om dat hier te horen (ze was trouwens al op veel plaatsen in België geweest, vandaar).

Nog een tip uit de bijbel was een piepkleine gelateria waar ze ijs zouden hebben met wijnsmaak. Een beetje sceptisch hierover, maar ach, 1 bolletje kunnen we toch wel proberen… Nou mooi niet, want dat hadden ze vandaag niet… Dan maar een bolletje meringue dat we hebben opgepeuzeld op een stoepje terwijl er 3 leerlingen van het symfonisch orkest prachtige muziek speelden op het plein. Heerlijk…
De dag liep weer stilletjes op zijn einde, etenstijd kwam dichterbij. Maar we hadden beiden geen zin om in Montepulciano te eten, we waren echt niet weg van de stad. Dus dan maar gewoon terug richting Sinalunga. Op hetzelfde terrein van onze B&B ligt er nog een restaurantje (Due Apostoli) en daar zouden we eens een kijkje gaan nemen. Daar zagen we eerst nog een paard, 4 geiten en een hele kudde varkens (dat zal vast geen “kudde” heten, maar ik weet het even niet anders te omschrijven) die heerlijk zaten te ploeteren in de modder. Het zwembad van onze B&B zou hier ook ergens moeten liggen, maar dat hebben we niet direct gevonden. Het restaurant wel, maar we zagen dat het er haast vol zat met Nederlanders. Nu lijkt het net alsof wij iets tegen die mensen hebben, maar dat is absoluut niet waar he!!! Maar op vakantie in Italië, zitten wij liever tussen de lokale bevolking dan dat we met alle toeristen in 1 tentje samen gaan zitten.
Echt geen zin om weer verder te rijden en te zoeken, zijn we gewoon nog een derde keer bij La Toraia gaan eten. Het is er goed, er komen veel Italianen van hier in de buurt en de bediening maakt je altijd vrolijk. Eerst even naar de kamer om de korte broek te wisselen voor iets feestelijkere kleding en dan op naar beneden, ons laatste diner in La Bella Toscana. We wisten nog net 1 tafeltje te bemachtigen en dat zouden we na 1,5uur ook moeten afstaan, maar dat maakte niets uit, want tegen dan zouden we ons toch wel weer naar buiten verplaatsen zodat Nico zijn sigaartje kon roken en ik nog even kon bloggen.
Ondertussen kwam de dochter van Cecilia ons nog even een boodschap van Cecilia geven: die was ’s middags namelijk speciaal voor ons naar haar groenteleverancier gegaan om te kijken of hij de goede citroenen had om limoncello te maken. Maar hij had ze niet, dus ze had er geen gekocht. Het is toch een schat van een mens he!!! Maar morgen zou ze wel helpen bij het zoeken naar een oplossing. Dus Enrico, die citroenen komen er wel!!!

Zelfs voor de derde keer in hetzelfde restaurant, was het weer een heerlijk, ontspannen, gezellige en lekkere avond. Ze hadden zelfs de laatste fles witte wijn die wij steeds bestelden speciaal voor ons bewaard, zo schattig J Na het eten hebben we die buiten nog paraat gemaakt, genietend van elkaars gezelschap en onze laatste avond, terwijl de padden rondom vrolijk huppelden en de krekels luidruchtig tjirpten. Een limoncello om het helemaal in stijl af te ronden (daar krijg je wel zin in als je steeds met citroenen en alcohol in de weer bent omdat Enrico daar dat lekker spul mee wil maken hihihi) en toen was het weer tijd om onder de wol (of laten we maar zeggen het laken) te kruipen. Nog een keertje slapen en dan reizen we weer naar België. Maar nu nog een keer: buona notte X

Geen opmerkingen:

Een reactie posten