Heerlijk, dat ontwaken in Toscane, wij stappen hier iedere
keer met het goede been uit bed! Een frisse douche, een heerlijk ontbijt met
een verrassende croissant (een volkoren met een vulling van kersen). En dan
weer zo’n cappuccino, mmmmm!!!
En we waren er weer klaar voor: onze laatste dag om nog iets
te ontdekken. Ditmaal iets meer bewoonde wereld, iets meer stappen en iets
minder auto. Het weer zat in ieder geval wel goed op dat moment. Dus hop, het
golfke in en op naar Cortona. Uiteraard wel weer via de binnenwegen, dat kunnen
we echt niet laten! Een hert over de weg, een eekhoorntje dat rent voor zijn
leven, koeien af en toe, maar helaas geen schapen…
Cortona bleek erg druk, de auto parkeren was niet eenvoudig,
maar uiteindelijk vonden we een plekje tussen de vele geel-met-zwarte
nummerplaten (en nee, dat zijn geen Italianen). Maar verdorie, wat was het daar
gezellig! We werden eerst verwelkomd door een klein marktje, eerst de kleding-afdeling,
maar daarna al het lekkers. Jeetje, ik moet me zo inhouden om niet alles te
kopen! Maar goed dat we geen “verse” waar kunnen meenemen, daar zijn we niet
echt op voorzien, maar ik heb ook niet zo’n zin om 1500km af te leggen met de
geur van pecorino, want dan hoef ik er niets meer van tegen dat we thuis zijn
;-)
Onze reisbijbel had ons al veel leuke plekjes laten
ontdekken, dus deze keer probeerden we “Tuscher’s” als lunch-adres en de bijbel
had weer gelijk. Super gezellig, midden op de drukke, smalle hoofdstraat, dus
leuk mensen kijken onder het genot van een wijntje en een pizza. De allereerste
pizza hier, hihihihi (en dan ontdekken we later dat het eigenlijk “not done” is
in Italië om als lunch een pizza te eten, net zoals het niet kan dat je na 11u
nog een cappuccino besteld. Oeps, daar gaat onze
“wij-passen-ons-goed-aan-en-hangen-niet-de-über-toerist-uit-attitude”). Toen we
naar het restaurantje liepen, waren we al 2 keer een zwerver tegen gekomen. Dus
toen ik mijn pizza echt niet op kreeg en er nog een half exemplaar op mijn bord
lag, vroeg ik de ober het in te pakken. Mijn snode plan was, om het dan later
aan de zwerver te geven (die we, terwijl we op het terras zaten, ook weer 2
keer voorbij zagen komen). Net toen wij ons laatste slokje wijn dronken, klonk
er gedonder en werd de lucht zwart. Ja hoor, wij hebben weer prijs: regen,
stortregen! En daar sta je dan in je topje en op plastic slippers, zonder
paraplu, maar wel met je nieuwe tassie… Even schuilen, maar uiteindelijk toch
maar erdoor (het ‘stort’-gedeelte was er ondertussen ook wel vanaf hoor). Maar
even later begon het weer opnieuw en zijn we maar onder een bruggetje gaan
wachten. Zittend op het stoepje onder die brug, zochten we het plein ook af
naar de zwerver, die was natuurlijk door de regen ook verdwenen. Verdorie, dan
loop je daar met een bak in zilverfolie met een halve pizza door Cortona en wil
je iemand plezieren en dan vind je ‘m niet meer terug, typisch! Maar we geven
nog niet op, we willen nog wat zien hier, dus de pizza gaat gewoon mee. In
Cortona is ieder jaar in de zomermaanden een fototentoonstelling, verspreid
over de stad. We hadden geen zin om die allemaal te bezoeken, maar eentje lag
net op onze weg, dus daar gingen we een kijkje nemen. Het was in een oud huis,
midden in de hoofdstraat en het was echt leuk opgezet. Prachtige foto’s ook,
echt een kunstenaar met de camera.
Dan weer verder wandelen, zo gezellig hier. Er zijn heel
veel kleine steegjes en straatjes, steil omhoog of omlaag, leuke winkeltjes (zo
ontdekten we ook een juwelier/sculpturist die enkel met brons werkt), veel
galerijen, exposities en veel volk. Het eerste plan was om een weg de berg op
te lopen waar er de Via Crucis (kruisweg) te zien was in mozaïeken beelden,
maar daar het weer nog wat wisselvallig was en we geen paraplu’s of fatsoenlijk
schoeisel hadden, besloten we daar maar van af te zien. Tijdens de klim naar
Cortona hadden we nog een basiliek gezien, die zouden we dan in de plaats wel
bezoeken als we Cortona weer zouden verlaten. Dus terug naar de auto, met nog
steeds de pizza in de hand. De zwerver hebben we niet meer gevonden, we hebben
echt gezocht hoor!!! Zelfs nog even op een muurtje zitten wachten of hij
misschien zou langs lopen, maar uiteindelijk hebben we het opgegeven en is de
pizza alsnog in een Italiaanse container beland. Zonde…
En toen wees de GPS ons een heel andere weg aan dan dat we
gekomen waren en waren we de basiliek “kwijt”. Opeens zag ik iets verder een
enorm kerkhof, en ja, ik weet dat het misschien een beetje luguber klinkt, maar
het intrigeerde me wel. We hadden er al een paar gezien tijdens onze tochten,
maar nooit echt gaan kijken. Maar deze was enorm, dus nu was het moment voor
een bezoekje. Het was ongelooflijk wat we daar zagen. Hier kunnen mensen kiezen
of ze “onder de grond” of “boven de grond” begraven willen worden en blijkbaar
kiezen heel veel mensen voor de optie “boven”. Muren vol stenen, waarachter dan
kisten zitten. Echt een heel vreemd idee, zo gestapeld boven elkaar… (ik moet
wel even zeggen dat ik het op dat moment niet helemaal snapte, maar ik heb het
later aan Cecilia gevraagd en zij heeft me alles uitgelegd). Bij iedere steen
ook een lichtje en een vaasje en overal, echt overal zaten bloemen in. Verse,
plastieken, gedroogde,… Het was een bloemenzee, eigenlijk heel mooi om te zien.
Er gaat respect en sereniteit vanuit. Dat was nog maar de buitenkant van het
kerkhof, dus ik wilde ook wel even binnen die muren kijken. Nico kreeg er toch
een beetje een naar gevoel van, dus hij bleef buiten. Maar ik kon mijn nieuwsgierigheid
niet bedwingen. Aan de binnenkant ook veel graven zoals wij ze kennen, onder de
grond. Maar ook hele oude, prachtige tombes. En dan had je weer de muren, aan 2
kanten weer vol met “stenen” maar er was ook een kapel en dan allemaal
deurtjes, de ene al ouder en verroester dan de ander. En dat waren een soort
kamertjes behorend aan een familie en daar lagen dan alle familieleden
begraven. Sommigen waren helemaal beschilderd met prachtige taferelen, tot het
plafond aan toe. Anderen waren verwaarloosd en lagen er gebroken potten en dode
planten. Een enorm contrast. Maar het was zo speciaal om te zien. Op de een of
andere manier werd ik er stil en ingetogen en rustig van. Op zo’n plek wil ik
ook wel begraven worden hoor…
Opeens een trap naar beneden, een beetje eng om die af te
dalen, maar ik moest het gewoon zien en daar waren gangen vol, vol met de
“stenen” en dan die lichtjes en bloemen, het had iets magisch mr tegelijk ook
een beetje eng. Een trap omhoog en weer een overdondering. Maar ook een beeld
wat ik niet snel vergeet. Als je buiten zo’n muur ziet, zie je dat het een
enorme dikke muur is, dan snap je het wel. Maar boven, dat was gewoon een muur
zoals een huis. En dan die stenen, dan is het moeilijk te vatten dat daar nog
mensen achter zitten. Blijkt dat graven vaak naar x-aantal jaar worden open
gemaakt en dat de resten dan in zo’n kleiner graf worden gezet. Ondertussen
werd de zon weer verdreven door ontzettend donkere lucht en begon het boven de
bergen te onweren. Dat maakte de sfeer daar toch heel anders en het was genoeg
geweest. Ik zie nu pas hoeveel ik net geschreven heb over een kerkhof, is
misschien een beetje raar, maar het heeft een enorme indruk gemaakt op me. Het
is droevig, maar ook mooi. Toen we wegreden hebben we afgesproken dat als een
van ons sterft, we gecremeerd willen worden en dat we dan wel op dit kerkhof
uitgestrooid willen worden…
Maar goed, genoeg zware kost voor vandaag! Terug naar
vakantie en zon en mooiheid en vrolijkheid. Onderweg kwamen we een auto-ongeluk
tegen, het allereerste dat we hier zagen, onvoorstelbaar eigenlijk als je ziet
hoe ze hier vaak over de weg scheuren!!!
Dus wij lekker rustig en voorzichtig weer op weg, naar
Montepulciano.
Ik wilde echt graag schapen zien, ja ik beken, vind het zo’n
schattige beestjes!!! En in ons bijbeltje stond dat er net buiten de stad een
boerderij zou liggen waar ze zelf pecorino maken en er weilanden vol schapen
zouden zijn. Nou, daar gaan we dus naar toe. Maar het heeft wel even geduurd
voor we er waren. Blijkbaar hebben hier nogal wat straten dezelfde naam, dus
werden we eerst de bergen ingestuurd, op onverharde wegen, kronkelend door de
weilanden vol wijnranken en olijfbomen. Spannend, waar komen we toch uit?? Nou,
aan een ketting die duidelijk aangaf dat verder rijden geen optie was! Oeps,
verkeerde weg… Dan die andere maar proberen… Maar ook die klopte niet, want dat
bleek het verlengde van deze te zijn en daar komen we dus niet door. Ook zagen
we in de verste verte geen schapen hoor, dit kon het gewoon niet zijn. Stom genoeg
had ik niet alles gelezen wat erbij beschreven stond in het boek, en toen ik
dat wel deed, las ik dat het vlak bij de grote weg van Montepulciano naar
Pienza lag en daar waren dus echt niet in de buurt. Dan die weg maar zoeken en
jawel hoor, toen hadden we het al snel gevonden. We sloegen de weg in en ik zat
op het puntje van mijn autostoel, te turen naar al die weilanden, op zoek naar
de schapen. Opeens een kudde, allemaal op een hoopje, met de kopjes in het
midden samen alsof ze een potje rugby zouden beginnen. Ze waren best lui en
mijn schaap-imitatie kon ze er niet toe aanzetten om zich in beweging te
zetten. Dan maar verder, er zouden er nog wel komen. Maar wat een
teleurstelling!!! Weilanden bij de vleet, maar geen schaap te zien!!! De geur
was nochtans echt wel die van schapen, maar ze stonden vast allemaal op stal.
Jammer!!!
Dan maar weer richting stad, deze is haast autovrij, dus
moesten we parkeren aan de rand. Maar ik wilde graag nog een kerk zien, vlak
buiten het centrum, dus dat werd de eerste stop. Ik had hem al van in de verte
zien pronken, zo mooi! Alleen stond hij in de steigers, dat deed een tikje
afbreuk, maar hij bleef indrukwekkend. Er was veel bedrijvigheid en opeens
zagen we ook de auto’s met witte lintjes, een bruiloft! We liepen een beetje
verder, er lag nog een oude school en opeens lag daar in een haast verloren
hoekje een wijnkeldertje en op het bordje stond “gratis proeverij”. Nou, kom
maar op hihihihi. Eigenlijk hadden we gewoon dorst, maar het kwam goed uit,
want we wilden ook nog een wijntje uit deze streek kopen. Dus keldertje in,
wijntje geproefd en goed bevonden en keldertje weer uitgekomen met nog een paar
flesjes voor de verzameling. Toppie! Weer een leuke ontdekking…
Toen we terug langs de kerk liepen, zag ik dat de deuren
toch open stonden, ondanks de bruiloft, dus even piepen. En net op dat moment
zong een sopraan het Ave Maria en daar stond ik dan, in de deuropening te
kijken naar een bruiloft van een onbekende terwijl de tranen kwamen bij het
horen van dat prachtige lied… Even een emotioneel momentje… Nico was niet mee
komen kijken, hij was met de flessen wijn al door gelopen naar de auto en zou
die dichterbij zetten en mij aan de kerk weer oppikken. Toen we terug keerden
naar de auto, zagen we dat hij zich midden in die trouwstoet geparkeerd had,
hihihihi. Alleen het witte lintje ontbrak, anders konden we zo mee gaan
feesten!
Na een beetje heen en weer toch een parking gevonden en dan
het centrum in, een flinke klim, dat zullen we wel in de beentjes voelen. Het
was best leuk, maar op de een of andere manier niet zo gezellig als wat we al
gezien hadden. Naar onze mening té toeristisch, de wijn vliegt je rond de oren
en als je elke gratis proeverij zou doen die je tegenkomt, dan liep je
wankelend de stad weer uit. In ons bijbeltje stonden 2 wijnhuizen beschreven,
die wilden we wel even bezoeken. De eerste was enorm, wel 600 etiketten in een
prachtige ruimte. Maar we voelden ons er wat verloren, we kennen er niets van
en dan loop je je verloren in zo’n gigantisch ding. Dus door naar de volgende,
een kleintje. Een jonger koppel dat slechts 10.000 flessen per jaar produceert.
We werden er ontvangen door een super leuke meid en we konden zeker proeven. We
kozen voor wit, ja, misschien een beetje gek in deze streek, maar wit is toch
meer onze smaak J
We probeerden 3 witte en 1 rosé en daar we nog geen rosétje aan onze
verzameling hadden toegevoegd, kochten we daar 2 flesjes van en 1 van de
lekkerste witte. En nu was de collectie toch wel compleet, dadelijk past het
niet meer in de auto hihihihi (nu moet ik ook weer niet overdrijven, zoveel
hebben we nu ook weer niet gekocht, is ook niet echt aan ons besteed als
leken). Bij vertrek uit het winkeltje groette ze ons in het Nederlands, leuk om
dat hier te horen (ze was trouwens al op veel plaatsen in België geweest,
vandaar).
Nog een tip uit de bijbel was een piepkleine gelateria waar
ze ijs zouden hebben met wijnsmaak. Een beetje sceptisch hierover, maar ach, 1
bolletje kunnen we toch wel proberen… Nou mooi niet, want dat hadden ze vandaag
niet… Dan maar een bolletje meringue dat we hebben opgepeuzeld op een stoepje
terwijl er 3 leerlingen van het symfonisch orkest prachtige muziek speelden op
het plein. Heerlijk…
De dag liep weer stilletjes op zijn einde, etenstijd kwam
dichterbij. Maar we hadden beiden geen zin om in Montepulciano te eten, we
waren echt niet weg van de stad. Dus dan maar gewoon terug richting Sinalunga.
Op hetzelfde terrein van onze B&B ligt er nog een restaurantje (Due
Apostoli) en daar zouden we eens een kijkje gaan nemen. Daar zagen we eerst nog
een paard, 4 geiten en een hele kudde varkens (dat zal vast geen “kudde” heten,
maar ik weet het even niet anders te omschrijven) die heerlijk zaten te
ploeteren in de modder. Het zwembad van onze B&B zou hier ook ergens moeten
liggen, maar dat hebben we niet direct gevonden. Het restaurant wel, maar we
zagen dat het er haast vol zat met Nederlanders. Nu lijkt het net alsof wij
iets tegen die mensen hebben, maar dat is absoluut niet waar he!!! Maar op
vakantie in Italië, zitten wij liever tussen de lokale bevolking dan dat we met
alle toeristen in 1 tentje samen gaan zitten.
Echt geen zin om weer verder te rijden en te zoeken, zijn we
gewoon nog een derde keer bij La Toraia gaan eten. Het is er goed, er komen
veel Italianen van hier in de buurt en de bediening maakt je altijd vrolijk.
Eerst even naar de kamer om de korte broek te wisselen voor iets feestelijkere
kleding en dan op naar beneden, ons laatste diner in La Bella Toscana. We
wisten nog net 1 tafeltje te bemachtigen en dat zouden we na 1,5uur ook moeten
afstaan, maar dat maakte niets uit, want tegen dan zouden we ons toch wel weer
naar buiten verplaatsen zodat Nico zijn sigaartje kon roken en ik nog even kon
bloggen.
Ondertussen kwam de dochter van Cecilia ons nog even een
boodschap van Cecilia geven: die was ’s middags namelijk speciaal voor ons naar
haar groenteleverancier gegaan om te kijken of hij de goede citroenen had om
limoncello te maken. Maar hij had ze niet, dus ze had er geen gekocht. Het is
toch een schat van een mens he!!! Maar morgen zou ze wel helpen bij het zoeken
naar een oplossing. Dus Enrico, die citroenen komen er wel!!!
Zelfs voor de derde keer in hetzelfde restaurant, was het
weer een heerlijk, ontspannen, gezellige en lekkere avond. Ze hadden zelfs de
laatste fles witte wijn die wij steeds bestelden speciaal voor ons bewaard, zo
schattig J
Na het eten hebben we die buiten nog paraat gemaakt, genietend van elkaars
gezelschap en onze laatste avond, terwijl de padden rondom vrolijk huppelden en
de krekels luidruchtig tjirpten. Een limoncello om het helemaal in stijl af te
ronden (daar krijg je wel zin in als je steeds met citroenen en alcohol in de
weer bent omdat Enrico daar dat lekker spul mee wil maken hihihi) en toen was
het weer tijd om onder de wol (of laten we maar zeggen het laken) te kruipen.
Nog een keertje slapen en dan reizen we weer naar België. Maar nu nog een keer:
buona notte X
Geen opmerkingen:
Een reactie posten