Zondag: afscheid met citroenen, de slager en een traantje

Vandaag hebben we een beetje langer geslapen, het was dit keer 8u in plaats van half 8 hihihi. En dan ontbijt in de volle zon, een blauwe hemel, prachtig weer. En dat net op de dag dat wij hier vertrekken!

Cecilia had 1 citroen meegenomen om te laten kijken, hij was perfect van vorm want ze moeten bobbelig zijn als je goede limoncello wil maken. Maar je zag ook dat ie veel glans had, dat was van het sproeien. Daarom had ze er niet meer gekocht, maar deze mochten we mee naar huis nemen, was perfect voor de thee J

Buiten kregen nog een lekker eitje en tijdens het ontbijt hebben we veel met haar gebabbeld, daar we op dat moment de enige eters waren, kon dat even lekker. Het is zo’n heerlijk mens! Heb haar toen vanalles gevraagd over dat kerkhof en ze heeft honderduit verteld. Blijkbaar vond ze het wel opmerkelijk dat ik daar zo’n interesse voor had, want direct daarna hoorden we het haar aan de kokkin vertellen.

En dan was het onvermijdelijk: koffers pakken en klaarmaken voor vertrek. De auto werd flink volgeladen, met heel veel lekkers en wat wijn, kunnen we thuis toch nog even nagenieten!

Ik had stiekem een kaartje geschreven voor Cecilia om haar te bedanken voor de paar heerlijke dagen, de gastvrijheid en de goede zorgen. Dat had ik tegen het nachtlampje gezet, zou ze vast wel vinden. Kon het gewoon niet laten…

Blijkbaar had ze haar man nog naar de winkel gestuurd, want toen we beneden gingen betalen en afscheid nemen, lag er een hele zak citroenen klaar! Het waren niet de perfecte citroenen, maar het zijn Italiaanse, ze hebben de goede vorm en genoeg bobbels om er iets lekkers mee te maken. Helaas wel bespoten, maar Enrico, je moet ze gewoon heel goed schrobben met water en dan een voor een heel goed afdrogen en goed wrijven, dan zou de glans er wel af gaan!!! Het is toch heerlijk hoe ze daar zo mee is bezig geweest…

Het afscheid was zo hartelijk, ik had het echt een beetje moeilijk om er weg te gaan, dat had ik totaal niet bij de vorige B&B’s. Ik hoop haar dan ook echt nog eens terug te zien!

De auto ziet er ondertussen echt niet meer uit, zoveel zand, het lijkt wel of we in de Sahara zijn geweest! Dus schreven we maar wat op de achterruit, lekker kinderachtig, zo’n groot hart, maar daaronder ook La Toraia, een beetje reclame.

Toen besefte ik dat we nog helemaal niet waren gaan kijken bij de slager, vlak naast de B&B, dus daar liepen we nog snel even binnen. We wilden er 3 artisanale biertjes kopen en toen we wilden betalen, merkte de slager op dat ik graag foto’s maak (shit, wat klinkt dit raar: 3 biertjes kopen bij de slager). Dus ik moest maar snel bij hem achter de toonbank komen staan, kreeg een dikke steak in mijn handen geduwd en hij nam het grootste mes dat hij bezat en Nico moest foto’s maken. Lollig! En toen moesten we natuurlijk ook de rollen omdraaien, Nico de steak, ik de camera en hij zijn mes. En toen nog een wissel. Nico de steak, ik het mes en de slager de camera. Een fotosessie achter de slagerstafel! Lachen!!!

Ondertussen was Cecilia blijkbaar al naar onze kamer om die te poetsen en had ze het kaartje dus al gevonden. Opeens riep ze van boven uit het raam: “you wanna make me cry?”. Ze was echt geroerd door dat simpele kaartje en daar stonden we, beide de tranen in de ogen ;-) Zalig, vertrekken met zo’n fijn gevoel!!!

En zo vertrokken we, de auto volgeladen, de GPS weer ingesteld op snelwegen en het vermijden van onverharde wegen in plaats van andersom en de zon op onze snoet. Maar niet voor lang, want opeens gingen de hemelsluizen weer open en hoe! Net zoals we 3 dagen geleden Sinalunga binnen kwamen, zo zouden we er nu weer uit rijden, in de stortregen. Maar we moesten eerst tanken, wat faliekant mislukte, geen enkele bankkaart werd geaccepteerd aan die stomme automaat, discriminerend tankstation zeg ;-) Och ja, we komen nog wel iets tegen.

Dan nog even stoppen aan de COOP (de supermarkt) want om limoncello te maken heb je niet enkel citroenen nodig, maar ook alcohol. En een broodje en wat beleg zou ook niet mis zijn voor onderweg.

En zo waren we helemaal klaar voor de snelweg… Ondertussen was het toch al 11u gepasseerd en dus besloten we dat we nog net in Toscane wilden lunchen. Een van de laatste Toscaanse plaatsjes bleek Calenzano te zijn en daar zouden we dan ook halt houden. Nou, dat bleek een dikke flop! Een grote industriële plaats met alleen smerige restaurantjes en een Mc Donalds. Daar doen we niet aan mee!

We hadden ook Barberino op een bordje zien staan en toen kregen we een nieuw plan: daar waar we de eerste zondag onze eerste Italiaanse lunch hadden gegeten, daar zouden we nu ook op de laatste zondag onze laatste Italiaanse lunch gaan eten! Zodoende reden we weer een half uur door de bergen van het mooie Toscane, maar het was absoluut de moeite. Het was er weer super druk, vol met Italiaanse gezinnen die zich te goed deden aan grote schalen vlees en kruiken rode wijn. En wij daartussen met 1 glaasje wijn, 1 bruschetta en 1 pastaatje, mmmmm!!! En na die leuke afsluiter verlieten we La Bella Toscana, voldaan en super blij dat we deze trip gemaakt hebben.

Ondertussen bleek wel dat die regen maar heeeeel even was en dat de temperatuur nu steeg tot boven de 30 graden, nu wel!!! Net als wij naar huis gaan, is het de warmste dag van de week!

Toch hebben we nog een beetje genoten van uitzichten, zeker in Zwitserland. Nu pas konden we alles goed zien, de prachtige bergen, de vele meren…

Nadat Nico ons veilig Zwitserland had binnen gereden, was het mijn beurt om een stukje te rijden. Nou, had ik weer: de ene wegenwerken na de andere! En maar rijden op die pokke smalle rijstroken… Typsich! En dan nog een dikke file voor de Gotthardtunnel, ja hoor!

In die file zagen we pas onder wat voor een berg we zouden rijden als we die tunnel in gingen. Deze keer had ik net een tikje meer moeite met die stomme tunnel, zo’n enorme berg boven op je, brrrr. Maar het is weer vlotjes gelukt en na een uur of 3 waren we Zwitserland al weer zo goed als door. Tijdens een korte stop, waarbij we even de benen konden strekken en we een sanitaire stop konden maken, ontdekten we dat we geen kleingeld hadden voor dat toilet. Er hing een wissel-machine aan de wand en dus stopten we daar nietsvermoedend €5 in en rinkel-rinkel-rinkel… er vielen Zwitserse francs in het gleufje. Shit!!! Nou ja, ieder een franc om te plassen, waar je dan weer een ticketje voor krijgt, dat je kunt inwisselen als je bv een koffietje koopt. Dus wilden we ons beiden wel op een koffie trakteren en daar zouden we die 5,50 Zwitserse franken wel op souperen. Viel dat even tegen!!! Voor dat geld kregen we welgeteld 1 bekertje koffie!!! Omdat ik vroeg om het in het kartonnen bekertje te doen zodat we al terug naar de auto konden lopen, werd het blijkbaar 1 franc goedkoper. Daar sta je dan, met 1 franc waar je niets meer mee doet. Er stond een automaat met krasbiljetten en je kon er eentje krijgen voor dat ene muntje. Dat hebben we dan maar gedaan, wie niet waagt, niet wint. Maar we hadden geen geluk, de Subito was niet voor ons. Maar wij hebben dan wel weer geluk in de liefde, prima hoor ;-)

Ondertussen is het half 3 ’s nachts geweest en Nico rijdt ons perfect over de Duitse snelwegen. Ik zit naast hem te bloggen op mijn laptopje. Heb ik die eindelijk ook weer bijgewerkt. Ondertussen draaien we lekkere plaatjes op het iPodje zodat geen van beiden in slaap sukkelt en zo zullen we over een goed 1,5uur wel in Maaseik aankomen.

Het is mooi geweest, heerlijk, ontspannen, soms ook spannend, boeiend, verreikend, gezellig, leuk,…

We hebben met volle teugen genoten en hebben onszelf ook een beetje verbaasd. We hadden zo’n plannen om enkele grote steden te doen, maar we hebben er uiteindelijk geen enkele gedaan omdat we zo genoten van de kleine dorpen en vooral van de natuur en de uitzichten! Wij gaan zeker nog eens terug, want er zijn nog veel plekjes die we graag zouden ontdekken.

Eens we thuis zijn zullen we een goede 3500km op de teller hebben, we hebben goed ons best gedaan, maar zodoende hebben we ook heel veel moois gezien en Toscane op een hele leuke manier mogen ontdekken.

Scoprendo La Bella Toscana was een succes!!!

Zaterdag: een laatste trip, 2 leuke stadjes en nog een beetje wijn

Heerlijk, dat ontwaken in Toscane, wij stappen hier iedere keer met het goede been uit bed! Een frisse douche, een heerlijk ontbijt met een verrassende croissant (een volkoren met een vulling van kersen). En dan weer zo’n cappuccino, mmmmm!!!

En we waren er weer klaar voor: onze laatste dag om nog iets te ontdekken. Ditmaal iets meer bewoonde wereld, iets meer stappen en iets minder auto. Het weer zat in ieder geval wel goed op dat moment. Dus hop, het golfke in en op naar Cortona. Uiteraard wel weer via de binnenwegen, dat kunnen we echt niet laten! Een hert over de weg, een eekhoorntje dat rent voor zijn leven, koeien af en toe, maar helaas geen schapen…

Cortona bleek erg druk, de auto parkeren was niet eenvoudig, maar uiteindelijk vonden we een plekje tussen de vele geel-met-zwarte nummerplaten (en nee, dat zijn geen Italianen). Maar verdorie, wat was het daar gezellig! We werden eerst verwelkomd door een klein marktje, eerst de kleding-afdeling, maar daarna al het lekkers. Jeetje, ik moet me zo inhouden om niet alles te kopen! Maar goed dat we geen “verse” waar kunnen meenemen, daar zijn we niet echt op voorzien, maar ik heb ook niet zo’n zin om 1500km af te leggen met de geur van pecorino, want dan hoef ik er niets meer van tegen dat we thuis zijn ;-)

Onze reisbijbel had ons al veel leuke plekjes laten ontdekken, dus deze keer probeerden we “Tuscher’s” als lunch-adres en de bijbel had weer gelijk. Super gezellig, midden op de drukke, smalle hoofdstraat, dus leuk mensen kijken onder het genot van een wijntje en een pizza. De allereerste pizza hier, hihihihi (en dan ontdekken we later dat het eigenlijk “not done” is in Italië om als lunch een pizza te eten, net zoals het niet kan dat je na 11u nog een cappuccino besteld. Oeps, daar gaat onze “wij-passen-ons-goed-aan-en-hangen-niet-de-über-toerist-uit-attitude”). Toen we naar het restaurantje liepen, waren we al 2 keer een zwerver tegen gekomen. Dus toen ik mijn pizza echt niet op kreeg en er nog een half exemplaar op mijn bord lag, vroeg ik de ober het in te pakken. Mijn snode plan was, om het dan later aan de zwerver te geven (die we, terwijl we op het terras zaten, ook weer 2 keer voorbij zagen komen). Net toen wij ons laatste slokje wijn dronken, klonk er gedonder en werd de lucht zwart. Ja hoor, wij hebben weer prijs: regen, stortregen! En daar sta je dan in je topje en op plastic slippers, zonder paraplu, maar wel met je nieuwe tassie… Even schuilen, maar uiteindelijk toch maar erdoor (het ‘stort’-gedeelte was er ondertussen ook wel vanaf hoor). Maar even later begon het weer opnieuw en zijn we maar onder een bruggetje gaan wachten. Zittend op het stoepje onder die brug, zochten we het plein ook af naar de zwerver, die was natuurlijk door de regen ook verdwenen. Verdorie, dan loop je daar met een bak in zilverfolie met een halve pizza door Cortona en wil je iemand plezieren en dan vind je ‘m niet meer terug, typisch! Maar we geven nog niet op, we willen nog wat zien hier, dus de pizza gaat gewoon mee. In Cortona is ieder jaar in de zomermaanden een fototentoonstelling, verspreid over de stad. We hadden geen zin om die allemaal te bezoeken, maar eentje lag net op onze weg, dus daar gingen we een kijkje nemen. Het was in een oud huis, midden in de hoofdstraat en het was echt leuk opgezet. Prachtige foto’s ook, echt een kunstenaar met de camera.

Dan weer verder wandelen, zo gezellig hier. Er zijn heel veel kleine steegjes en straatjes, steil omhoog of omlaag, leuke winkeltjes (zo ontdekten we ook een juwelier/sculpturist die enkel met brons werkt), veel galerijen, exposities en veel volk. Het eerste plan was om een weg de berg op te lopen waar er de Via Crucis (kruisweg) te zien was in mozaïeken beelden, maar daar het weer nog wat wisselvallig was en we geen paraplu’s of fatsoenlijk schoeisel hadden, besloten we daar maar van af te zien. Tijdens de klim naar Cortona hadden we nog een basiliek gezien, die zouden we dan in de plaats wel bezoeken als we Cortona weer zouden verlaten. Dus terug naar de auto, met nog steeds de pizza in de hand. De zwerver hebben we niet meer gevonden, we hebben echt gezocht hoor!!! Zelfs nog even op een muurtje zitten wachten of hij misschien zou langs lopen, maar uiteindelijk hebben we het opgegeven en is de pizza alsnog in een Italiaanse container beland. Zonde…

En toen wees de GPS ons een heel andere weg aan dan dat we gekomen waren en waren we de basiliek “kwijt”. Opeens zag ik iets verder een enorm kerkhof, en ja, ik weet dat het misschien een beetje luguber klinkt, maar het intrigeerde me wel. We hadden er al een paar gezien tijdens onze tochten, maar nooit echt gaan kijken. Maar deze was enorm, dus nu was het moment voor een bezoekje. Het was ongelooflijk wat we daar zagen. Hier kunnen mensen kiezen of ze “onder de grond” of “boven de grond” begraven willen worden en blijkbaar kiezen heel veel mensen voor de optie “boven”. Muren vol stenen, waarachter dan kisten zitten. Echt een heel vreemd idee, zo gestapeld boven elkaar… (ik moet wel even zeggen dat ik het op dat moment niet helemaal snapte, maar ik heb het later aan Cecilia gevraagd en zij heeft me alles uitgelegd). Bij iedere steen ook een lichtje en een vaasje en overal, echt overal zaten bloemen in. Verse, plastieken, gedroogde,… Het was een bloemenzee, eigenlijk heel mooi om te zien. Er gaat respect en sereniteit vanuit. Dat was nog maar de buitenkant van het kerkhof, dus ik wilde ook wel even binnen die muren kijken. Nico kreeg er toch een beetje een naar gevoel van, dus hij bleef buiten. Maar ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Aan de binnenkant ook veel graven zoals wij ze kennen, onder de grond. Maar ook hele oude, prachtige tombes. En dan had je weer de muren, aan 2 kanten weer vol met “stenen” maar er was ook een kapel en dan allemaal deurtjes, de ene al ouder en verroester dan de ander. En dat waren een soort kamertjes behorend aan een familie en daar lagen dan alle familieleden begraven. Sommigen waren helemaal beschilderd met prachtige taferelen, tot het plafond aan toe. Anderen waren verwaarloosd en lagen er gebroken potten en dode planten. Een enorm contrast. Maar het was zo speciaal om te zien. Op de een of andere manier werd ik er stil en ingetogen en rustig van. Op zo’n plek wil ik ook wel begraven worden hoor…

Opeens een trap naar beneden, een beetje eng om die af te dalen, maar ik moest het gewoon zien en daar waren gangen vol, vol met de “stenen” en dan die lichtjes en bloemen, het had iets magisch mr tegelijk ook een beetje eng. Een trap omhoog en weer een overdondering. Maar ook een beeld wat ik niet snel vergeet. Als je buiten zo’n muur ziet, zie je dat het een enorme dikke muur is, dan snap je het wel. Maar boven, dat was gewoon een muur zoals een huis. En dan die stenen, dan is het moeilijk te vatten dat daar nog mensen achter zitten. Blijkt dat graven vaak naar x-aantal jaar worden open gemaakt en dat de resten dan in zo’n kleiner graf worden gezet. Ondertussen werd de zon weer verdreven door ontzettend donkere lucht en begon het boven de bergen te onweren. Dat maakte de sfeer daar toch heel anders en het was genoeg geweest. Ik zie nu pas hoeveel ik net geschreven heb over een kerkhof, is misschien een beetje raar, maar het heeft een enorme indruk gemaakt op me. Het is droevig, maar ook mooi. Toen we wegreden hebben we afgesproken dat als een van ons sterft, we gecremeerd willen worden en dat we dan wel op dit kerkhof uitgestrooid willen worden…

Maar goed, genoeg zware kost voor vandaag! Terug naar vakantie en zon en mooiheid en vrolijkheid. Onderweg kwamen we een auto-ongeluk tegen, het allereerste dat we hier zagen, onvoorstelbaar eigenlijk als je ziet hoe ze hier vaak over de weg scheuren!!!

Dus wij lekker rustig en voorzichtig weer op weg, naar Montepulciano.

Ik wilde echt graag schapen zien, ja ik beken, vind het zo’n schattige beestjes!!! En in ons bijbeltje stond dat er net buiten de stad een boerderij zou liggen waar ze zelf pecorino maken en er weilanden vol schapen zouden zijn. Nou, daar gaan we dus naar toe. Maar het heeft wel even geduurd voor we er waren. Blijkbaar hebben hier nogal wat straten dezelfde naam, dus werden we eerst de bergen ingestuurd, op onverharde wegen, kronkelend door de weilanden vol wijnranken en olijfbomen. Spannend, waar komen we toch uit?? Nou, aan een ketting die duidelijk aangaf dat verder rijden geen optie was! Oeps, verkeerde weg… Dan die andere maar proberen… Maar ook die klopte niet, want dat bleek het verlengde van deze te zijn en daar komen we dus niet door. Ook zagen we in de verste verte geen schapen hoor, dit kon het gewoon niet zijn. Stom genoeg had ik niet alles gelezen wat erbij beschreven stond in het boek, en toen ik dat wel deed, las ik dat het vlak bij de grote weg van Montepulciano naar Pienza lag en daar waren dus echt niet in de buurt. Dan die weg maar zoeken en jawel hoor, toen hadden we het al snel gevonden. We sloegen de weg in en ik zat op het puntje van mijn autostoel, te turen naar al die weilanden, op zoek naar de schapen. Opeens een kudde, allemaal op een hoopje, met de kopjes in het midden samen alsof ze een potje rugby zouden beginnen. Ze waren best lui en mijn schaap-imitatie kon ze er niet toe aanzetten om zich in beweging te zetten. Dan maar verder, er zouden er nog wel komen. Maar wat een teleurstelling!!! Weilanden bij de vleet, maar geen schaap te zien!!! De geur was nochtans echt wel die van schapen, maar ze stonden vast allemaal op stal. Jammer!!!

Dan maar weer richting stad, deze is haast autovrij, dus moesten we parkeren aan de rand. Maar ik wilde graag nog een kerk zien, vlak buiten het centrum, dus dat werd de eerste stop. Ik had hem al van in de verte zien pronken, zo mooi! Alleen stond hij in de steigers, dat deed een tikje afbreuk, maar hij bleef indrukwekkend. Er was veel bedrijvigheid en opeens zagen we ook de auto’s met witte lintjes, een bruiloft! We liepen een beetje verder, er lag nog een oude school en opeens lag daar in een haast verloren hoekje een wijnkeldertje en op het bordje stond “gratis proeverij”. Nou, kom maar op hihihihi. Eigenlijk hadden we gewoon dorst, maar het kwam goed uit, want we wilden ook nog een wijntje uit deze streek kopen. Dus keldertje in, wijntje geproefd en goed bevonden en keldertje weer uitgekomen met nog een paar flesjes voor de verzameling. Toppie! Weer een leuke ontdekking…

Toen we terug langs de kerk liepen, zag ik dat de deuren toch open stonden, ondanks de bruiloft, dus even piepen. En net op dat moment zong een sopraan het Ave Maria en daar stond ik dan, in de deuropening te kijken naar een bruiloft van een onbekende terwijl de tranen kwamen bij het horen van dat prachtige lied… Even een emotioneel momentje… Nico was niet mee komen kijken, hij was met de flessen wijn al door gelopen naar de auto en zou die dichterbij zetten en mij aan de kerk weer oppikken. Toen we terug keerden naar de auto, zagen we dat hij zich midden in die trouwstoet geparkeerd had, hihihihi. Alleen het witte lintje ontbrak, anders konden we zo mee gaan feesten!

Na een beetje heen en weer toch een parking gevonden en dan het centrum in, een flinke klim, dat zullen we wel in de beentjes voelen. Het was best leuk, maar op de een of andere manier niet zo gezellig als wat we al gezien hadden. Naar onze mening té toeristisch, de wijn vliegt je rond de oren en als je elke gratis proeverij zou doen die je tegenkomt, dan liep je wankelend de stad weer uit. In ons bijbeltje stonden 2 wijnhuizen beschreven, die wilden we wel even bezoeken. De eerste was enorm, wel 600 etiketten in een prachtige ruimte. Maar we voelden ons er wat verloren, we kennen er niets van en dan loop je je verloren in zo’n gigantisch ding. Dus door naar de volgende, een kleintje. Een jonger koppel dat slechts 10.000 flessen per jaar produceert. We werden er ontvangen door een super leuke meid en we konden zeker proeven. We kozen voor wit, ja, misschien een beetje gek in deze streek, maar wit is toch meer onze smaak J We probeerden 3 witte en 1 rosé en daar we nog geen rosétje aan onze verzameling hadden toegevoegd, kochten we daar 2 flesjes van en 1 van de lekkerste witte. En nu was de collectie toch wel compleet, dadelijk past het niet meer in de auto hihihihi (nu moet ik ook weer niet overdrijven, zoveel hebben we nu ook weer niet gekocht, is ook niet echt aan ons besteed als leken). Bij vertrek uit het winkeltje groette ze ons in het Nederlands, leuk om dat hier te horen (ze was trouwens al op veel plaatsen in België geweest, vandaar).

Nog een tip uit de bijbel was een piepkleine gelateria waar ze ijs zouden hebben met wijnsmaak. Een beetje sceptisch hierover, maar ach, 1 bolletje kunnen we toch wel proberen… Nou mooi niet, want dat hadden ze vandaag niet… Dan maar een bolletje meringue dat we hebben opgepeuzeld op een stoepje terwijl er 3 leerlingen van het symfonisch orkest prachtige muziek speelden op het plein. Heerlijk…

De dag liep weer stilletjes op zijn einde, etenstijd kwam dichterbij. Maar we hadden beiden geen zin om in Montepulciano te eten, we waren echt niet weg van de stad. Dus dan maar gewoon terug richting Sinalunga. Op hetzelfde terrein van onze B&B ligt er nog een restaurantje (Due Apostoli) en daar zouden we eens een kijkje gaan nemen. Daar zagen we eerst nog een paard, 4 geiten en een hele kudde varkens (dat zal vast geen “kudde” heten, maar ik weet het even niet anders te omschrijven) die heerlijk zaten te ploeteren in de modder. Het zwembad van onze B&B zou hier ook ergens moeten liggen, maar dat hebben we niet direct gevonden. Het restaurant wel, maar we zagen dat het er haast vol zat met Nederlanders. Nu lijkt het net alsof wij iets tegen die mensen hebben, maar dat is absoluut niet waar he!!! Maar op vakantie in Italië, zitten wij liever tussen de lokale bevolking dan dat we met alle toeristen in 1 tentje samen gaan zitten.

Echt geen zin om weer verder te rijden en te zoeken, zijn we gewoon nog een derde keer bij La Toraia gaan eten. Het is er goed, er komen veel Italianen van hier in de buurt en de bediening maakt je altijd vrolijk. Eerst even naar de kamer om de korte broek te wisselen voor iets feestelijkere kleding en dan op naar beneden, ons laatste diner in La Bella Toscana. We wisten nog net 1 tafeltje te bemachtigen en dat zouden we na 1,5uur ook moeten afstaan, maar dat maakte niets uit, want tegen dan zouden we ons toch wel weer naar buiten verplaatsen zodat Nico zijn sigaartje kon roken en ik nog even kon bloggen.

Ondertussen kwam de dochter van Cecilia ons nog even een boodschap van Cecilia geven: die was ’s middags namelijk speciaal voor ons naar haar groenteleverancier gegaan om te kijken of hij de goede citroenen had om limoncello te maken. Maar hij had ze niet, dus ze had er geen gekocht. Het is toch een schat van een mens he!!! Maar morgen zou ze wel helpen bij het zoeken naar een oplossing. Dus Enrico, die citroenen komen er wel!!!

Zelfs voor de derde keer in hetzelfde restaurant, was het weer een heerlijk, ontspannen, gezellige en lekkere avond. Ze hadden zelfs de laatste fles witte wijn die wij steeds bestelden speciaal voor ons bewaard, zo schattig J Na het eten hebben we die buiten nog paraat gemaakt, genietend van elkaars gezelschap en onze laatste avond, terwijl de padden rondom vrolijk huppelden en de krekels luidruchtig tjirpten. Een limoncello om het helemaal in stijl af te ronden (daar krijg je wel zin in als je steeds met citroenen en alcohol in de weer bent omdat Enrico daar dat lekker spul mee wil maken hihihi) en toen was het weer tijd om onder de wol (of laten we maar zeggen het laken) te kruipen. Nog een keertje slapen en dan reizen we weer naar België. Maar nu nog een keer: buona notte X

Vrijdag: kilometers door prachtige landschappen, een wijntje op een oude vulkaan op 1750m en handtassen

Buongiorno! Wat hebben we heerlijk geslapen!!! En heerlijk ontbeten, jeetje, de koffie hier is zalig ;-) Je bent direct wakker!!! Een sneetje brood met lekker jam, een stukje cake en hup, klaar voor de dag!

Hier tegenover ligt de boerderij met de koeien waarvan het vlees hier dagelijks op het menu staat. Daar lopen ook heel veel kalfjes rond en ik wilde die eigenlijk wel even gaan bekijken, zo schattig. Maar toen we vroegen of we er konden gaan kijken, kregen we toch te horen dat we dat beter niet konden doen. De boer zou namelijk nog kwader zijn dat de stier die er rondloopt. Nou, dan bekijk ik ze wel vanop een afstand…

’s Morgens was het heel mistig en als de trend van gister zich zou verderzetten, dan betekende dat een vrij frisse dag met veel regen. Dus de lange broek aan en klaar voor een tocht met de auto. In een gids hadden we namelijk een autoroute gevonden van ongeveer 80km door het Val d’Orcia en de Rocca’s. Een tocht door een mooi landschap, met hier en daar een dorpje en met een stuk beklimming van de Monte Amiata, een oude, uitgebluste vulkaan van 1750m hoog. Nou, dat kon ons wel bekoren, dus rond 10u vertrokken we (met een tas met truien en sjaals, want op die berg kon het nog wel eens erg koud worden) naar San Quirico d’Orcia, het beginpunt van de route.

Het leuke is, dat je zo’n route dan niet meer met de GPS doet, maar echt aan de hand van de omschrijving: na ongeveer 4km, na enkele kilometers, de eerste links,… Spannend hoor in die uitgestrekte omgeving waar je totaal niets kent!!!

Maar we zijn goed vertrokken en al snel kwamen we bij Spedaletto, een middeleeuwse versterkte boerderij en pelgrimsherberg die nu dienst doet als agriturrismo. Een prachtig gebouw met een verborgen kleine kapel waar we ons niet konden inhouden om voor de foto even te biecht te gaan.

Toen reden we door Contignano, een piepklein dorpje om dan verder te rijden naar Radicófani, een middeleeuws dorp op een berg waar op de top (820m) een fort zou liggen met een grote uitkijktoren. Onderweg daar naar toe, werden we weer getrakteerd op prachtige vergezichten, ongelooflijke uitzichten en verpletterende indrukken. We zagen in de verte kuddes schapen grazen en toen ik een stuk prikkeldraad gewoon ben overgeklommen om toch op die ene punt van de heuvel te kunnen geraken, werd ik omvergeblazen door het uitzicht… Maar toen plots de honden gevaarlijk begonnen blaffen, ben ik dan snel maar weer terug gegaan naar de weg en merkte ik pas op dat mijn €5-slippertjes (die mij wel al een week door Toscane loodsen) vol schapenpoep zaten, ieuw!!!!

Net voor Radicófani zagen we plots 2 wilde paarden staan. Daar je op die kronkelwegjes niet plots kunt stoppen en omdraaien, hebben we dat een beetje verder gedaan en zijn we terug gereden. Wauw, zo mooi!!! Een witte en een bruine en ze stonden echt als een verliefd koppel tegen elkaar aan op de rand van een afgrond(je). Wonderlijk!!!

De landschappen zijn hier zo totaal anders dan in de Chianti, soms denk je zelfs wel even in een ander land te zijn. Dit is wel ook meer ons ding, niet dat de Chianti niet mooi was hoor, maar daar was enkel groen en hier is het een heerlijke mix van droge stukken, van bos, van meertjes, van uitgestrekte vlaktes en heuvels, je hebt het hier allemaal! Wat ben ik blij dat Jo en Linda ons aangemoedigd hebben om zuidelijker te gaan! Een absolute aanrader!!!

Maar goed, terug naar de route. Nog even vermelden dat het weer ondertussen schitterend was, de zon scheen volop en wij hadden al lang spijt van onze lange broek. Nog een kleine vermelding: er is hier opvallend weinig verkeer, wat heerlijk is als je op je gemak de omgeving wil bekijken en je kunt net iets vaker stoppen om foto’s te maken (die zou je hier trouwens haast continu kunnen maken, zo mooi), maar wel veel fietsers, niet doen, je ziet ze zo afzien en ploeteren om die heuvels op te raken, knap hoor!!!

En zo kwamen we aan in Radicófani, waar we gelukkig een heel eind met de auto die top omhoog konden, want in die hitte had ik die niet graag beklommen. Op de top lag er een klein eettentje en daar hebben we onszelf getrakteerd op een heerlijke pasta. Nico had eentje met tartuffo (truffel) en dat heeft hij de hele dag geweten hihihi. Het uitzicht was prachtig en je zag Monte Amiata nu vlakbij liggen, de top volledig gehuld in de wolken. Man, wat keek ik er naar uit om die te beklimmen!!! Het fort zijn we uiteindelijk niet in gegaan, we hebben de toren dus niet beklommen. Beetje stom om inkom te moeten betalen om je dan in het zweet te werken terwijl het uitzicht nu al adembenemend was.

En dan door, terug naar de route, terug naar de prachtige natuur, de uitzichten, de mini-dorpjes… Wij muziekliefhebbers hadden de iPod mee in de auto, lekker plaatjes draaien, maar zelfs dat viel weg, we kwamen gewoon ogen te kort om alles in ons op te nemen. Ik merk ook dat ik woorden tekort schiet om te omschrijven wat we allemaal zagen eigenlijk…

Het volgende dorp/stadje was Abbadia San Salvatore en daar besloten we toch om van de route af te wijken. Die Monte Amiata beheerste toch al geruime tijd de omgeving en ik had gelezen dat er op de top een enorm kruis zou staan, in de stijl van de Eifeltoren. Ja, en dan is er dat kantje in mij dat de uitdaging toch opzoekt he… Ik moest en zou op die top staan! En in Abbadia stond er opeens een bordje met: “vetta Amiata”. Na een snelle blik in het woordenboek wisten we dat dat dus de top was. En dus besloten we om die bordjes te gaan volgen! Spannend, echt, ik had de kriebels in mijn buik, maar vooral omdat ik niet wist wat er kwam. Was het steil en eng, was het een aangelegde weg, was het een paadje, was het steil omhoog of een kronkelend bergwegje??? Ik laat jullie niet langer in spanning, het was een perfect aangelegde weg die langzaam stijgend draaide tegen de flank van de berg. Omgeven door bos, door torenhoge bomen, met hier en daar prachtige rotsstukken, overblijfselen van de vulkaan, hier en daar een tussenstop… Het is hier ook duidelijk meer een skigebied. Maar zo mooi!!! Door de toppen van de bomen zagen we ook dat we ons nu echt tussen de wolen bevonden en langzaamaan klommen we tot ongeveer 1600m. Daar konden we met de auto niet meer verder. De temperatuur hebben we ook zien dalen (op het dashboard, verder “voel” je er niet veel van in de auto) van 27 graden tot 16 graden waar we de auto neer zette. Maar de zon scheen en we zagen dat we te voet nog een heel stukje moesten klimmen, dus zonder trui gingen wij op pad naar te top. We moesten nog een 150m ongeveer flink omhoog over een stenen paadje, met links en rechts de skiliften die nu helaas niet in werking zijn. Maar op mijn €5-slippertjes moest en zou ik die verdomde top bereiken! Klimmen maar!!! In het begin is dat niks, maar dan voel je de spieren in je bovenbenen stilletjes verzuren, de adem wordt afgesneden (ik ben ook zo stom geweest om al dagen mijn pompje vr de astma niet te gebruiken) en het gepuf en gehijg kan beginnen. Maar jongens, ja hoor, wij geven niet op en daar was ie dan, de top, het kruis, het uitzicht, de wolken om je oren! We made it!!!!!! Het 2 na hoogste punt van Italië! En daar stonden we! Geweldig!!!!! Het uitzicht was prachtig, helaas niet helder genoeg om heel ver te kunnen kijken, maar alsnog absoluut de moeite waard hoor!!! En dat potverdikke op een paar slippers hihihihi! Terwijl ze naast je staan met flinke bergschoenen en wandelstokken.

Uiteraard kon het stukje toerisme niet ontbreken daarboven en er lagen dan ook enkele kraampjes met peperdure souvenirtjes. Zijn er dan echt nog mensen die daar in trappen??? Opeens zag ik een bordje dat er iets verderop een madonna van de scouting zou staan, nou die wou ik wel eens zien! Dus nog een stukje wandelen over de top en zelfs een hoop rotsen moeten beklimmen, glibberige, bemoste rotsen (moet ik nog vermelde dat ik mijn slippertjes aan had?), maar daar was opeens een supergrote, spierwitte madonna… Zo mooi!!! Dat was het klimmen absoluut waard!!! En de modder en zo ook hoor. Aan het grote kruis op de top was er een ook terrasje en daar hebben we ons een welverdiend wijntje gedronken. Best een maffe ervaring, wetende waar je je bevind, zo hoog, op een oude vulkaan… en dan de zon brandend op je snoet, heerlijk gewoon!!! Met je hoofd in de wolken ;-)

En dan weer naar beneden… Niet evident met het schoeisel, maar we zijn er geraakt.

En weer kronkel, kronkel, heel stilletjes afdalen waarbij we weer konden genieten van vergezichten en adembenemende uitzichten…

Op naar Castiglione d’Orcia, waar er weer 2 prachtige Rocca’s bovenuit torende. Ik kon wel foto’s blijven maken, het is echt niet te beschrijven wat ik allemaal zag hoor, mijn woordenschat is niet zo bijster groot en ik blijf in herhaling vallen. Maar het komt erop neer dat wij genoten vanuit ons golfke, dat we regelmatig stopten, dat we af en toe een extra afrit namen gewoon om onze nieuwsgierigheid te bevredigen… Ik kan je nu al zeggen dat we met een route van 80km niet toekwamen!

Toen kwam er Bagno Vignoni, een dorpje dat bekend staat om zijn zwavelbaden en warmwaterbronnen. Natuurlijk even stoppen… En naast ons stopte een dikke Ferrari waaruit er 2 opgedirkte mannen stapten waarvan de parfum me echt bleef achtervolgen, getsie!!!

Er was een klein stukje van die warmwaterdinges wat bovenin het dorp liep, de rest was een stuk naar beneden waar we de mensen in zwemkleding heerlijk zagen baden. Zooooo jammer dat wij de bikini en de zwembroek niet mee hadden want het was nog steeds ook behoorlijk warm! Maar ik heb mijn slippertjes toch even aan de kant gegooid en ben in een piepklein stroompje gaan staan en dat was… WARM, heet!!!! Jeetje, niet aan verwacht, maar heerlijk!!! Dan nog even een kijkje gaan nemen in het dorpje zelf en dat was echt idyllisch, romantisch, knus, gezellig!!! Een groot bassin in het midden waar je liefst zo in zou springen, met leuke terrasjes errond. Daar zijn we toch maar eventjes gaan zitten, terwijl de wind ons serieus rond de oren joeg, maar gelukkig wel een warme wind ;-)

En dan weer op weg. De route was hier eigenlijk haast afgelopen en dus namen wij een afrit naar Pienza. Een klein stadje waar we al veel over gehoord en gelezen hadden. En gelijk hadden ze!!! Wat gezellig!!! Kleine straatjes, verbonden met elkaar door kleine steegjes, leuke winkeltjes, veel eettentjes en terrasjes, echt pure gezelligheid. In onze reisbijbel (100% Toscane) stond er ook een winkel vermeld met mooie tassen, design and made in Tuscany. We hebben een beetje moeten zoeken, maar toch gevonden en jeetje, wat was dat leuk!!! Zo’n mooie tassen!!! Ik ben niet zo’n “sjakossen”madam, maar deze waren prachtig, zelfs ik was er ondersteboven van. Net toen ik buiten wilde gaan, zei Nico me even te wachten. Hij had wel door welke ik erg leuk vond en potverdikke, ik kreeg ‘m nog kado ook!!! Verpakt in een originele koker liep ik uiteindelijk die winkel absoluut glunderend buiten!!! Me very, very, very happy!!! Thanks babe!!!

Ondertussen was het ook stilletjes tijd om iets te gaan zoeken om een hapje te eten. We hadden een tip gekregen van een restaurantje in Monticchielo, een klein dorpje vlakbij Pienza. Daar zijn we dan ook naar toe gereden. Maar bij aankomst vonden we het al een beetje vreemd dat er een politieauto op het kruispunt stond om echt iedereen uit de kern te bannen en de parking was verdacht vol voor zo’n klein dorpje. Na een hele klim en een beetje zoeken hadden we plaatsje dan ook gevonden, maar ondertussen hadden we al dor dat er echt iets op til was in dat dorp, super veel volk, chique gekleed, sommigen zelfs met boeketten bloemen… Dus eten op dat moment was echt onmogelijk en dus daalden we maar weer terug naar de parking en besloten we om gewoon terug te gaan naar onze B&B en daar wat te eten.

De tour van 80km was namelijk ook uitgemond in een tocht van 200km en door alle indrukken en impressies waren we toch ook wel moe.

Dus uiteindelijk weer bij La Toraia en daar hebben we deze keer buiten kunnen eten. Eerst kregen we een tafeltje vlakbij de deur, maar dat hebben wij snel ingeruild met eentje met uitzicht over de velden. Eigenlijk nooit gedacht dat wij zo’n genieters van de natuur waren ;-)

En dan, na weer een heerlijke maaltijd, tijd voor dat heerlijke bed… Zoveel gezien en gedaan vandaag, we zullen vast slapen als roosjes!!!

X

Donderdag: een ritje naar het zuiden, heel veel regen en een prachtige B&B

Potverdorie, weer slecht geslapen! Dat bed hier is toch echt geen pretje, heb de blauwe plekken zowat op mijn heupen staan. Het ontbijtje was weer hetzelfde, eenvoudig, maar meer moet het eigenlijk niet zijn, al verlangen wij beiden eigenlijk stiekem ook wel naar een eitje of zo…

De koffers waren al bijna ingepakt en we hoefden pas om 11u uit te checken, dus hebben we ons nog even bij het zwembad neergevlijd. Nog even relaxen voordat we een stuk zuidelijker gaan trekken. Het uitzicht blijft echt spectaculair hoor!

En toen was het tijd om Fagiolari en Giulietta te verlaten. De auto weer ingeladen (wat toch iedere keer best een klimmetje omhoog is met al die bagage) en dan afrekenen bij Giulietta. Helaas voelden we ons toen toch een beetje bedot… Toen ik 2 weken geleden met haar mailde voor een kamer, kregen we bericht dat we 1 nacht in kamer G zouden slapen en dat we dan 2 nachten in suite R mochten voor dezelfde prijs. Daar hadden wij ons dus eigenlijk best wel op verheugd! Een suite, wie wil dat nu niet? Maar die suite hebben we nooit gekregen en toen we moesten betalen, moesten we ook een stuk meer betalen per nacht dan de prijs die ons verteld werd in die mail. Een beetje beduusd hebben we er niks van gezegd, maar toen we eenmaal vertrokken waren, zat het toch een beetje hoog. En dat dan ook nog voor 3 nachten in een uiterst oncomfortabel bed. Gelukkig was al de rest wel dik in orde en we hebben het dan ook maar van ons afgezet. Want we hadden immers nog iets spannends in het vooruitzicht: een nieuwe B&B, een goede 100km zuidelijker.
Op internet zien de foto’s er altijd super uit en de beschrijving laat je vaak watertanden, maar iedereen weet toch dat dat heel vaak toch wel net iets anders is in het echt. Dat gingen wij vandaag dus ontdekken!

Weer op weg, op naar Sinalunga! Onderweg er naar toe, zagen we het landschap flink veranderen. Van het groene, beboste en uiterst heuvelige naar een meer uitgestrekter, droger, minder bebost en ietsjepietsje vlakker landschap. Prachtig!!! Daar waar we in Chainti met open mond stonden te kijken, zo waren we hier nog stiller. Dit is echt iets uit de boekjes!!! Zo mooi!!! En we zijn zo blij dat we er echt voor gekozen hebben om alles via binnenwegen te doen, je ontdekt zoveel moois!!! Nu is het ondertussen wel een echte natuur- en uitzichten-reis geworden, we hebben niet zo heel veel bezocht of zo. Maar voor ons is dit echt de manier om het hier te ontdekken, we rijden gewoon en daar waar we het echt mooi vinden stoppen we. We drinken koffie in afgelogen dorpjes en eten alleen daar waar we niet teveel toeristen zien, heerlijk!!!

We zijn met mooi weer vertrokken en dat bleef ook nog wel even zo. Maar in het dorpje net voor Sinalunga, wilden we even iets eten. We hadden een afspraak aan de B&B tussen 14u en 14u30, maar daarna sluiten de meeste eettentjes dus wilden we nog even snel de magen vullen. Maar toen braken de sluizen open, ongelooflijk, zoveel regen!!! We zagen geen hand meer voor ogen en als de GPS een restaurantje aanwees, konden we dat gewoonweg niet zien!!! Keiharde stortregen, liters kwamen er naar beneden! Shit!!! We hebben dan maar wat rondjes gereden en toen het even rustig was, zijn we het eerste restaurantje gewoon binnen gerend. En wat een ontdekking weer!!! Het was een ouderwets, gezellig, oud hotelletje waar nonna nog de plak zwaaide. We werden hartelijk onthaald, maar wel alles in het Italiaans, er kwam geen woord Engels aan te pas. Maar we hebben de laatste tijd goed opgelet en met behulp van het kleine woordenboekje hebben we de kaart ontcijferd en netjes weten te bestellen. En het was een topper!!! We hadden beiden een pasta en we hebben die met smaak opgegeten (al zal ik waarschijnlijk wel nog 3 dagen naar knoflook ruiken, maar misschien blijven de muggen dan een beetje weg).

Soit, magen weer gevuld (ja, ik krijg mijn knoop van mijn broek nog steeds dicht!) en nu op naar die veelbelovende B&B. En daar zei die GPS het weer: “draai de onverharde weg op”. Dat meen je niet??? Het zag er op internet zo modern uit, er is zelfs een restaurant bij, en dan over een onverharde weg???? De zenuwen sloegen toch lichtelijk toe hoor!

En daar lag het dan, La Toraia en de buitenkant was precies zoals de foto. Cecilia stond ons al op te wachten in de deuropening en ze kwam direct met haar paraplu naar de auto. Het regende namelijk weer keihard, echt hard! Ze vroeg of wij paraplu’s hadden en toen we “nee” zeiden, beval ze ons te wachten in de auto, ging weer naar binnen en kwam terug met 2 grote paraplu’s waaronder wij heeeeeel snel naar de ingang snelden. Als je hier binnen komt, ligt op de begane grond het restaurant (overdag gesloten) en daar werden we echt super vriendelijk onthaald met een dampend kopje espresso en een stukje brownie. Cecilia was echt de hartelijk zelve en we voelden ons hier direct thuis. Heerlijk! Het restaurant was ook prachtig. Het is een oude stierenstal en ze hebben zoveel mogelijk oude elementen bewaard. Zo speciaal!!! Industrieel met ouderwets en modern, een heerlijke combi! Wij waren nu al verkocht en we hadden de kamer nog niet eens gezien.

Maar ook die was zoals de plaatjes! Heerlijk, af gewoon!!! Eigenlijk valt er verder niet veel over te zeggen, wij voelden ons de koning te rijk!!! Een voltreffer…

De regen was toch even weg en toen zijn we ook onze bagage maar gaan uitladen. Wat wel betekende dat ik met mijn slippers door een flinke plas moest, voeten direct weer gewassen.

Daar we niet wisten of het zou blijven regenen of dat het toch zou opklaren, besloten we om naar San Giovanni (en nog wat) te rijden en het truffelmuseum te bezoeken. Dat was eigenlijk echt lollig. Het grote deel van de toer daar was eigenlijk op kids gericht, je moest er proeven en ruiken en voelen, maar wij hebben ons best geamuseerd hoor!!! En dan kom je toch ook weer leuke dingen te weten. Altijd handig ;-)

Dan door naar Montalcino, lag toch niet zo ver en ik had gelezen dat er daar een leuk cafeetje zou liggen waar zelfs prins Charles graag een wijntje drinkt. En daar liepen we dan, met onze 2 enorme paraplu’s door de gezellige straatjes van het dorp. Het had wel iets, maar ik kan niet ontkennen dan ik ook een tikje slecht gezind werd van al die regen! Maar we hebben het cafeetje gevonden en het was echt schattig!! Ouderwets, met spiegels en goud en prullaria en rode pluche zetels. Daar hebben we ons eentje gedronken en ons geamuseerd met de ruziënde obers J

Toen we terug naar de auto liepen, kwamen we voorbij een bakkerij. Super ouderwets, maar zo mooi om te zien. Eigenlijk 3 pandjes naast elkaar. Eentje was de bakkerij, eentje de winkel en eentje de plek waar alles werd verpakt. Hier ben ik toch even binnen gegaan en hebben we bij nonna wat lekkernijen gekocht zodat we thuis nog eens kunnen nagenieten.

Dan weer richting B&B, we zouden daar eten vanavond. En toen begon de zon weer te schijnen, hehe, eindelijk!!! Onderweg genoten we zo erg van het landschap, het is echt nog 100 keer mooier dan hetgeen we al hebben gezien. Hier moet je zijn als je Toscane wil zien hoor!!! Potverdikke!!! Dat beloofd nog voor de komende dagen… De velden vol zonnebloemen, de hooibalen perfect gemaakt, de uitgestrektheid…

Onze B&B is dus ook een restaurant, maar er ligt hier een paar meter verder ook een boerderij. Daar lopen de koeien en de kalfjes en de stieren. Die worden daar geslacht, dan naar hier gebracht (naast de B&B ligt een slagerij), daar word het verwerkt en dan hier in de keuken omgetoverd tot al het lekkers op je bord. Van koe tot hamburger op nog geen 500m!

En die burgers zijn heerlijk! Wij hebben ze geproefd! De broodjes hadden zelfs een brandmerk met het logo. De frietjes erbij zijn absurd lekker, maar die burger, medium gebakken, sappig, heerlijk!!!

Maar de omgeving draagt er natuurlijk ook toe bij, die omgetoverde stal, het is echt moeilijk te omschrijven… Jammer genoeg zullen de foto’s pas volgen als we thuis zijn, maar dan hoop ik dat jullie een heel klein beetje kunnen begrijpen van hoe het hier is ;-)

Om de avond af te sluiten zijn we nog even op het terras buiten gaan zitten, even onder ons tweetjes en toen was het tijd voor bed. Een zacht bed, een heerlijk bed, met lekkere lakens en een fatsoenlijk kussen…. Dit word een heerlijke nacht!!!

A domani! X

Woensdag: weer wijn, zon, zwembad en weer eten ;-)

Woensdagochtend begon niet zo denderend. Het bed hier is toch niet echt comfortabel, laat staan stevig. Het is zo’n verouderde matras met veren en daar ik op mijn buik slaap, voel ik die veren gewoon tegen mijn heupkammen duwen. Maar het zakt ook in en dan met die dunne kussens, opstaan met een stijve rug en nek dus. Jammer!!!

Maar goed, na Giulietta’s ontbijt voelde ik me weer wat beter en konden we vertrekken naar het postkantoor. Ja, we moesten wel, want Nico is zo slim geweest om de sleutels van onze eerste B&B in zijn broekzak mee naar hier te nemen!!! Die zijn dus nu weer netjes onderweg naar hun bestemming, maar ik heb me toch tranen gelachen toen hij die sleutels uit zijn broekzak viste!

En dan snel weer naar het wijndomein van Marchesi Antinori, want om 11u hadden we daar een rondleiding geboekt. We waren een beetje aan de late kant, dus zoefden we dit keer ietsje sneller door de bergen, een weg die we ondertussen meermaals hadden afgelegd, dus de bochten waren al wat bekender en het tempo kon iets omhoog. En dit keer waren wij het die zich ergerden aan toeristen en dit keer waren het zij die voor ons even aan de kant gingen, hilarisch!!!

Vanaf dag 1 hadden we bedacht dat we zouden zwaaien naar alle Belgen die we tegen kwamen, maar serieus, die zwaaien dus NOOIT terug!!! Echt belachelijk, dan doe je eens vriendelijk en dan blijven zij stug vooruit kijken… Saai dus… Om nu naar iedere Italiaan te gaan zwaaien, dat schiet ook niet op en daarom zwaaien we maar gewoon niet meer.

Maar goed, we waren nog net op tijd bij Marchesi Antinori, badge gekregen aan het onthaal (je voelt je dan toch wel een heeeeel klein beetje belangrijk met zo’n ding om je nek en je krijgt bijna zin om uit te proberen hoe ver je met dat ding komt) en toen moesten we zelfs nog even wachten voor de rondleiding begon. Een heel vriendelijke, jonge kerel nam onze groep op sleeptouw, zo schattig om dat Engels met een Italiaans accent te horen J

Om te beginnen moesten we allemaal even vermelden waar we vandaan kwamen en toen bleek dat wij en een ander gezin uit Duitsland de enige Europeanen waren. De rest kwam uit Amerika en uit Australië. Hier zijn trouwens opvallend veel Amerikanen, maar ze zijn echt super aardig hoor! Maar je had ook Lynn and Bryan from Texas. Het was direct duidelijk dat die 2 senioren hun pensioen actief zouden invullen en waren erg haantje-de-voorste. Maar ja, laat ze maar lekker doen, wij konden de gids nog goed verstaan door hun vragenvuur heen en we keken onze ogen uit!!! Ongelooflijk wat ze daar hebben neergezet, echt waar. We kregen enkele kamers te zien en konden door een raampje naar de productieruimte kijken. Maar toen gingen we een heel stuk ondergronds (zoals ik al zei is het grootste gedeelte van het gebouw in de berg gebouwd) en kwamen in de “tempel” van Antonio Marchesi. PRACHTIG, onbeschrijflijk, wonderlijk,… We liepen door zalen en gangen, zo mooi… Bleek ook nog dat die hele constructie bestond uit enkel staalplaten, waarin rails werden verwerkt waarop ontelbare terracotta tegels werden geschoven. Geen cement, geen steen, niks van dat kwam eraan te pas. Dat is toch wel een vreemd gevoel hoor, wetende wat er zich boven je hoofd bevind. Maar door deze constructie was de temperatuur daar ook gewoon natuurlijk op een perfect punt. Er was airco geïnstalleerd, maar ze hebben die op de 2 jaar dat het nu in bedrijf is, nog nooit moeten gebruiken. Ik heb op dit moment echt even moeite om te beschrijven wat we daar zagen. Ik was zelf nogal overdonderd door de prachtige architectuur, door de sereniteit die ervan uit ging en door de vernuftigheid die de architect heeft laten zien. En dan weer naar boven, tijd voor een proevertje. We mochten 3 wijnen proeven en stuk voor stuk waren ze heerlijk. Tussendoor even je glaasje spoelen, een crackertje eten, we voelden ons even echte kenners ;-)

Uiteraard waren het Bryan and Lynn die er wel voor zorgden dat we genoeg informatie kregen over hoeveel procent van elke druif en nou in zo’n flessie zat en waar die druiven dan ook precies vandaan kwamen, maar toch, het was erg gezellig! Nu is het natuurlijk wel een vrij decadente bedoeling en je kunt je voorstellen dat de wijnen daar ook niet bepaald mild geprijsd zijn. Niet te vergelijken met de boer waar we gister waren! Dus hebben wij ons wijselijk heel erg ingehouden en een flesje wit en een flesje rood meegenomen als aandenken. Ik ben benieuwd of die nog lekkerder worden als we die nog een jaartje of 2 laten liggen ;-)

Dan weer terug naar Panzano, weer een ritje door de bergen. De kilometerteller blijft flink oplopen ondertussen, maar we hebben ondertussen wel al heel wat gezien! In Panzano hebben we eerst nog even geluncht op het kleine dorpsplein, gelukkig hebben we ondertussen ook geleerd om ons niet meer te laten vangen en steeds 2 gangen te nemen, gewoon een voorgerecht of een pasta is meer als genoeg. Ook de hoeveelheid brood die altijd op tafel komt, zorgt er wel voor dat je buik zeker vol geraakt.

En dan de namiddag, daar kan ik eigenlijk heel kort over zijn dit keer: chillen aan het zwembad. De zon komt er vandaag net iets meer uit dan de vorige dagen, al moet ik eerlijk bekennen dat de heel donkere wolken vaak voor schaduwrijke momenten zorgen. De temperatuur schommelt vandaag rond de 29 graden, of we de 35 nog zullen halen deze vakantie is nog de vraag!

Tijd om een blog te schrijven, een boek te lezen, even de ogen dicht te doen en een plons te nemen in het zwembad. Heerlijk genieten, uitkijkend over de prachtige landschappen en de bergen. Het is alweer onze laatste middag hier bij Giulietta, morgen reizen we nog een stukje zuidelijker. Het was hier heerlijk, maar het is ook leuk om weer verder te gaan. Stiekem moet ik daar ook aan toevoegen dat ik uitkijk naar een ander bed, want ik kan niet zeggen dat ik me verheug op nog een nachtje op die springveren… Maar goed, het was een heerlijk ontspannen middag, misschien een beetje bruiner geworden, even moeten schuilen voor een mini-buitje en eindelijk eens een paar bladzijden uit mijn boek kunnen lezen.

Rond 17u30 zijn we dan weer naar onze kamer getaffeld om daar te aperitieven op ons terrasje. Een glaasje van het riante wijndomein, een lekker stuk brood en een kaasje en een hammetje, mmmmm. Wat kan het toch heerlijk zijn in al zijn eenvoud!!!

En om 20u was het dan weer tijd om nog eens een restaurantje uit te testen. Eerlijk gezegd hadden we niet zo’n zin om nog echt weg te gaan, maar hier bij de buren zullen we vast niks krijgen, dus hup, de auto in en de kiezelweg weer op. Ditmaal hebben we er wel voor gekozen om een restaurantje in het dorp hier te nemen, even geen zin om kilometers ver te rijden voor een hapje. Op de gok maar eentje gekozen en eenmaal achter op het terras werden we verrast op een prachtig uitzicht!!! Ook het terras zelf was prachtig gelegen, onder een afdak volledig bedekt met groen. Kaarsjes aan, zelfs zo’n wierook-ding voor de muggen (ik super blij want ben al haast lek gestoken ondanks de muggenspray), meer was er niet nodig om ongelooflijk gezellig en romantisch te dineren. Volgens mij waren ze wel een beetje teleurgesteld in het feit dat we enkel een voorgerechtje voor mij en een pasta voor Nico bestelden,  maar we hebben het een beetje goed gemaakt door (voor de eerste keer hier trouwens) een dessertje te bestellen: vin santo met cantuccini. Mmmm, heerlijk om die koekjes te soppen in een piepklein glaasje dessertwijn…

Terug de berg afgedaald naar Giulietta en nog even nagepraat op ons terrasje en dan weer op tijd het bed in gekropen. Morgen moeten we koffertjes inpakken en gaan we weer een nieuwe route ontdekken.
Slaap lekker en tot morgen!
X

Dinsdag: kunst, bergen, wijnproeverij en Nederlanders

Dinsdagmorgen, het zag er al een stuk veelbelovender uit buiten! Een streepje zon, niet al te veel wolken, komt wel goed!

Na een verkwikkende douche (die trouwens wel heel snel moet gaan, wil je met 2 na elkaar, met een mini-boilertje), op naar Giulietta’s ontbijt. Het was sober en eenvoudig, maar met lekker brood, eigengemaakte jam, een sauciske en kaas. Vers fruit voor de liefhebbers, alsook yoghurt. Een vers sapje, ietwat slappe koffie, warme melk, klaar om de dag weer goed te beginnen.

We hebben dan toch maar besloten om Firenze niet te doen, we hebben echt geen zin in drukte en gedoe. En als we terug denken aan de chaos die daar heerste toen we er door reden, dan blijven we liever wat tussen de bergen hier hangen. Ook omdat we niet echt liefhebbers zijn van musea of het bezoeken van kerken, kunnen we onze tijd hier wel leuker besteden.

Aan de B&B is het trouwens ook heerlijk rustig, je hoort enkel de wind door de bomen, de vogels en heel veel krekels. Zo heerlijk!

Maar goed, dinsdag = kunstdag. Ja, ik heb net gezegd dat we niet zo’n liefhebbers zijn, maar het Sculpture Parc in Pievasciata wilden we dan toch wel proberen. Je wordt daar ook niet overladen met vanalles, maar je wandelt er gewoon rustig op eigen tempo een kilometer door een prachtig bos en onderweg kom je kunstwerken tegen van artiesten van over de hele wereld. Zij hebben die kunstwerken speciaal ontwerpen voor op die specifieke plekken in het traject. De rit er naar toe was weeral (ja, ik weet het, ik val in herhaling) adembenemend mooi! Achter iedere bocht schuilt een nieuw vergezicht en iedere keer blijf je jezeld verbazen over al dat moois. En dan zijn we zo blij dat we niet naar de grote stad zijn gegaan!!! In een van de vele dorpjes die we onderweg passeren (ik kan me nauwelijks nog namen herinneren, eerlijk gezegd, we hebben er al zoveel doorkruist) zijn we in lokale bar een koffie gaan drinken. Bestellen aan de toog, croissantje erbij en hup, lekker in de zon. Terwijl nonna op balkon de was aan het ophangen was, liepen de kippen gevaarlijk dicht langs de weg en reden de auto’s weer met een rotvaart voorbij. Dan weer verder en ja, in het buitenland hoop je natuurlijk altijd dat je GPS het naar behoren doet. We hebben wel wegenkaarten in de auto, maar toch vertrouw je zo ontzettend op zo’n ding. Dus toen die GPS ons opeens weer een onverharde weg op leidde, vroegen we ons toch wel even af of wij eigenlijk wel in het sculpture parc terecht zouden komen. Maar na een paar kilometers zagen we reeds een eerste kunstwerk, 2 enorme paprika’s (ja, blijkbaar heet dat ook kunst) lagen te schitteren in de zon in de tuin van een mooi huis. Ik had ergens gelezen dat je op weg naar het park ook kunstwerken zou tegenkomen, dus dit zat wel goed. Uiteindelijk zijn we er ook wel geraakt hoor en we werden ontvangen door een zeer vriendelijke man die ons erg enthousiast wat uitleg gaf. En toen mochten we vertrekken op onze kunstroute. Voor 2 leken in die wereld hebben we toch echt wel kunnen genieten van de wandeling en we lagen in een deuk bij het maken van een selfie op een standbeeld met de zelfontspanner van de camera!

Oh, even tussendoor, het uploaden van de foto’s is helaas nog niet gelukt, het wifi-gedoe vlot hier niet altijd even goed, dus al die foto’s dat is hier net teveel van het goede. Misschien dat het donderdag in de andere B&B beter gaat en anders volgen ze bij thuiskomst, beloofd!

Er stonden heel wat werken op de route en ook werd steeds vermeld waar de kunstenaar vandaan kwam, inderdaad erg gevarieerd, van overal ter wereld. We waren toch opgelucht dat het zo goed was meegevallen en blij dat we de rit er naar toe gemaakt hadden! De vriendelijke meneer had ons ook verteld dat als we in een andere richting zouden wegrijden, we nog enkele kunstdingen zouden zien, nou, dat hoef je ons dan geen 2 keer te zeggen en weg waren we, in de andere richting. Daar kwamen we inderdaad nog enkele leuke tegen, maar de leukste waren toch wel die van een man en een vrouw van 6m hoog in knalrode kleren die gebukt in een boom kijken, echt grappig!!!

In een van de vele reisgidsen hebben we dan een restaurantje opgezocht voor de lunch, in het dorpje Castellina in Chianti, omdat ik daar ook heel graag een bolletje ijs wou proeven van een zaakje dat zich de beste van Italië laat noemen. Nietsvermoedend volgden we weer onze trouwe metgezel, de GPS, maar na een klein half uurtje viel me pas op dat Siena wel heel dichtbij kwam! En opeens waren we IN Siena, totaal de verkeerde kant op!!! Dan maar even op een kaartje kijken en bleek dat de GPS het eenvoudiger vond om ons eerst helemaal naar beneden (Siena) te leiden en dan via een andere weg terug omhoog (Castellina). Soit, een lange rit dus voor een lunch en een ijsje.

Maar we zijn er geraakt en zijn uiteindelijk in een ander tentje gaan eten dan we opgezocht hadden. Dit zag er gewoon leuker uit en achteraf konden we ook zeggen dat we goed gekozen hadden, mmmm! Alleen dat koppel naast ons he… Ongelooflijk, bah, smerig, degoutant en arrogant… We krijgen er nog de rillingen van… er zaten een flinke macho man en een tja, hoe moet ik dit nu een beetje deftig gaan omschrijven… een (nep)blonde, opgespoten, nauwelijks geklede en flink geschminkte dame aan het tafeltje naast ons. Het bestellen van hun lunch gebeurde al met veel poeha, ik geloof dat ze de antipasto-schotel voor 2 personen gewoon helemaal omgetoverd hebben naar hun uitmuntende smaak. Een fles water en een fles wijn om het compleet te maken. Niks aan de hand zou je denken, maar dan wacht even tot ik de eetgewoonten heb beschreven! Mevrouw begint te eten en wij moesten ons direct inhouden om niet in lachen uit te barsten. Echt waar, maar een klein kind of een koe is er niks tegen!!! Zo smakken, zo wansmakelijk vreten, met volle mond praten, zoveel eten erin proppen dat je zo zwaar door je neus gaat ademen dat ik dacht dat ze een of andere aanval kreeg, met je mond vol nog flink wat wijn naar binnen slaan en dan tegen je macho-man zeggen dat het toch zo lekker is, een tomaat op de grond laten vallen en niet de moeite doen om die even op te rapen zodat je er later niet met je sleehakken in trapt, als een korstje niet meer zo lekker is, gooi je dat gewoon op straat,… Need I say more??? Wij waren echt gedegouteerd en konden alleen maar hopen dat die 2 schotels leeg zouden zijn voordat ons eten kwam. Dat heb ik echt nog nooit meegemaakt, vies gewoonweg!!!

Maar onze lunch heeft het weer goed gemaakt en we konden er uiteindelijk eens heel erg hard mee lachen. We hebben het dan steeds over “smek en smak”! Dan op zoek naar de befaamde gelateria en die hadden we al snel gevonden… Maar hij was dicht!!! Ik ben niet zo’n ijsjes-fan en Nico ook niet, maar hier had ik me nu echt op verheugd. Een bolletje ricotta-ijs met vijgenjam… Maar helaas…

We zijn het maar weer afgedropen dan, terug de auto in, klaar om weer wat bergen te trotseren. Toen wij gister naar dat mooie wijndomein zijn gereden, waren we een boertje tegenkomen die wijn en olie verkoopt en daar we hier verder alleen maar van die heel toeristische wijn-dingetjes zien, hebben we besloten dat we die terug gaan zoeken. Maar iedere berg lijkt op de andere berg en iedere bocht kan je vergelijken met degene die je gister hebt gedaan en toen werd het opeens heeeeeeel moeilijk om die boerderij nog terug te vinden! Maar de aanhouder wint en na een heel dik uur reden we de kleine, hobbelige oprit steil omhoog. Bovenaan een leuke, oude boerderij waar we direct werden ontvangen door de dochter des huizes. Je koopt natuurlijk niet voordat je geproefd hebt en zo werden er direct 2 glaasjes voor ons neergezet en kregen we 4 wijntjes te proeven. Zo schattig, een piepklein glaasje met een piepklein slokje. Dan moet je voorzichtig zijn dat je het niet per ongeluk direct doorslikt, want dan heb je het natuurlijk niet fatsoenlijk geproefd ;-)

Tussen ieder wijntje ook een stukje brood met telkens een ander soort olijfolie die ze hier ook zelf maken. En dan moet je kiezen he… De witte wijn was snel beslist, er was maar 1 soort en daar die zeker te pruimen was, ging die mee. De rode was een ander verhaal, maar eigenlijk waren we het er snel over eens, die ene die gerijpt was in het eiken vat! Nog een flesje vin santo met een zakje eigengemaakte cantuccini, een potje vijgenjam en wat olijfolie en wij zijn weer voor een heeeeeele tijd voorzien! Dat was nu echt leuk om te doen, zeker omdat het zo rechtstreeks bij de mensen was, geen toeristisch gedoe, geen bussen vol mensen, gewoon eerlijke handel. Wat een verschil met Antinori hihihihihi.

Ondertussen hebben we hier toch al een dikke 250km door de bergen gereden en dat is echt leuk!!! Af en toe maak je wel wat hilarische (of net iets minder) mee, zeker als je een wijnboer zoekt en je bij ieder bordje denkt “ja, dit is er een”, waarna je dolenthousiast de oprit op rijdt, de weg opeens een steile duik ziet nemen en dan direct steil omhoog (vergelijk het met een achtbaan-achtig iets), je de moed bij elkaar raapt om dat te doen en als je dan bijna boven bent, terwijl je hoofd tegen de hoofdsteun wordt gedrukt omdat het zo steil is, komt je een tegenligger tegemoet terwijl je geen kant meer op kunt!!! Het zweet stond me toch serieus in de handjes, maar die lieve mensen zijn een stuk achteruit gereden en ik mocht passeren en wat waren we blij dat we boven waren… om daar tot de ontdekking te komen dat het gewoonweg een B&B was, niet eens een wijnboer!!! Rij ik daar nog bijna de Malthezer die losliep ondersteboven, nou we wisten niet hoe snel we die achtbaan weer opnieuw moesten passeren!!!

Na al die tijd in de wagen, was het tijd voor ontspanning. Dus we hebben ons een bordje met de lekkere kaas en het vlees genomen, een stukje brood en een glaasje wijn en we hebben ons heerlijk aan het zwembad van Giulietta gevleid. Puur genieten!!! Een klein plonsje (de zon was er niet echt meer, de temperatuur was vandaag trouwens zo rond de 25 graden, wij wachten nog altijd op de beloofde 35!), even de oogjes dicht en toen weer klaarmaken voor een ritje. Tijdens onze tochtjes waren we al een paar keer langs een restaurantje gereden dat er echt gezellig uitzag, dus daar wilden we heen. Om 20u vertrokken en even later waren we al daar, een GPS hadden we al niet meer nodig! Maar het was er druk, ongelooflijk! Gelukkig was er nog een tafeltje voor ons en toen we verder het terras opliepen, zag ik opeens bekende gezichten. 4 mensen die ik de avond ervoor in Lamole in het restaurant op de berg ook had gezien. Een zij herkenden ons ook, zo grappig! Blijkt dat ze uit New York komen en ook in Panzano verblijven. We hebben al gezegd dat als we elkaar morgen nog eens tegenkomen tijdens het diner, dat er dan toch echt iets aan de hand is ;-)

Wat zeer opvallend was, was het feit dat het daar zowat vol zat met Nederlanders! Echt niet normaal!!! Dan ga je in Italië eten en zit je met wel 50 Nederlanders op een terras!!!

Moet ik nog zeggen dat het eten weer super lekker was, dat we weer genoten hebben, dat het gezellig was en dat we weer met een zeer voldaan gevoel door het donker terug zijn gereden naar Fagiolari waar we weer heel voldaan in slaap zijn gevallen?

Maandag: regen, koud, kilometers door de bergen en een riant wijndomein

Wauw, heerlijk geslapen en dat zoveel uren na elkaar. Dat was ook echt nodig na al die wakkere uren!

Maar bij het rinkelen van de wekker, klonk er ook een enorme donderslag, ENORM. En jawel hoor, bij het open doen van het raam werd direct duidelijk dat het weer een hele omslag had gemaakt. Grijs, ontzettend winderig, keiharde regen… eigenlijk typisch Belgisch, maar nu wel in Toscane. Grrrrrr, word je daar even slecht gezind van!

Het ontbijt in Il Vignolino was daarentegen wel een serieuze opvrolijker. Heerlijke zoetigheden, geroosterd brood, goede boter en eigengemaakte jammetjes. Een vers sapje, een lekkere cappuccino en dan kan je er toch wel weer even tegen. Tijdens het ontbijt konden we ook enkele herten spotten op de weides vlakbij de B&B, heerlijk.

En toen was het tijd om te vertrekken, eindelijk konden we doorreizen naar Giulietta in B&B Fagiolari in Panzano in Chianti. Zoveel over gehoord en nu tijd om het zelf te gaan ontdekken, daar trotseren we de regen wel voor. Dus koffers weer gepakt, auto weer ingeladen, netjes afgerekend, vriendelijk bedankt voor een heerlijk verblijf  en de GPS ingesteld op de binnenwegen zodat we dit stukje Italië niet enkel vanaf de autobaan zullen ontdekken. Ondertussen regende het nog steeds pijpenstelen en eerlijk gezegd werd ik daar toch wel behoorlijk slecht gezind van! En gewoon non-stop, echt zoals bij ons, en als dat dan zo blijft door gaan, vind ik er echt niks meer aan.

Maar soit, geen gezeur, we maken er gewoon het beste van. Dus kronkelen we op ons gemak door de vele bergen en dalen, zien de mooie uitzichten, gaan van heel hoog naar heel laag en hebben vaak geen idee van waar we ons precies bevinden. Enkel de toch wel opdringerige Italiaanse chauffeurs zitten ons net iets te vaak in de nek te hijgen, maar we hebben besloten om gewoon af en toe aan de kant te gaan om zo’n duwende colonne voorbij te laten gaan. Zij rijden er zo vaak en wij maar ene keer, dus we willen genieten van al wat we zien! Bij Firenze was het een hel, zo druk, zo chaotisch, er staan daar hele mooie lijnen op de weg, maar niemand lijkt zich daar ook maar iets van aan te trekken, dat scheurt daar gewoon overal door… En wij mee natuurlijk, anders overleef je dat nooit. Maar die drukte en die chaos hebben er wel voor gezorgd dat wij ons plan om morgen een dagje Firenze te doen nog eens heel goed gaan overwegen. We hebben daar eigenlijk niet zo’n zin in, geef ons maar de bergen en de rust!

Op de website van Fagiolari was te lezen dat je er niet kon geraken met de GPS en dat je tot in Panzano moest rijden en van daaruit de aanwijzingen van Giulietta moest volgen. Zo gezegd, zo gedaan. We kwamen in Panzano aan en ik had de route al netjes klaar liggen. Spannend!!! Maar een bordje was ons voor, een heel duidelijk bordje… En dat hebben we maar gevolgd. Opeens wees er een bordje naar links, dus keken we die kant op en… dat kun je toch niet menen??? Een totaal onverharde, hobbelige, haast verlaten landweg, midden door de wijngaarden… Moeten we hier in?? Volgens het bordje wel, dus hup, gaan met die banaan. We moesten 1,4km over die weg, slingerend door wijn- en olijfgaarden, langs 2 prachtige oude huizen en door een stuk bos… Waar komen we toch terecht?? Ondertussen regende het nog steeds, weliswaar in mindere mate, maar nat.

En toen waren we er opeens en ja, het was zo ontzettend de moeite!!! Wat is het hier MOOI!!! Totaal afgelegen en afgezonderd, stil, natuur, authentiek, gezellig,… We werden heel hartelijk ontvangen door Giulietta, des te meer omdat mijn vader en zijn partner hier elk jaar op vakantie komen. Ze gaf een een mini tour (buiten was niet echt leuk, zo in de nattigheid) en wees ons toen onze kamer. Die is zo schattig!!! De deur is echt mini, je krijgt het idee dat je in een kabouterhuisje terecht komt. Maar binnen kunnen we toch makkelijk rechtop staan en het is er echt als bij een nonna thuis. Huiselijk, knus, basic maar alles wat je nodig hebt. Er is zelfs een klein keukentje voor als we de zin om zelf te koken echt niet kunnen weerstaan. Zelfs een kleine hagedis vond het er wel gezellig!

 Net toen we besloten hadden om maar de lange broek en de trui aan te doen om te gaan lunchen, begon het eindelijk wat op te klaren. Nou, dan laat maar, we vertrouwen er gewoon op dat het vanaf lekker warm en zonnig wordt.

Het eerste idee was om te gaan lunchen bij de bekende slager Dario Cacchini, al veel over gehoord, je moet er geweest zijn. Nou laten we dat dan maar direct doen… Je moest er geraken via de achter ingang, dus zo gezegd, zo gedaan. Maar door de regen was het terras achter nog niet helemaal in gereedheid gebracht en moesten we wachten. Er werd ons aangeboden om via een kleine doorgang naar beneden te gaan, waar we aan de voorkant terecht zouden komen in de slagerij en daar zouden we een wijntje krijgen tijdens het wachten. We kwamen beneden en we waren echt niet de enigen… Keiharde muziek loeide door het kleine zaakje en het krioelde van de mensen, allemaal om 1 tafel… Uiteraard omdat daar hapjes op stonden en ook glaasjes en ook een karaf wijn. Een man voor ons sneed een lekker stuk brood af en nam zich een glaasje en ja, wat doe je dan… Nico ging ook aan de slag, mes in de ene hand, brood in de andere en snijden maar. Maar dat was buiten de zin van de grote boze slager gerekend, want die stormde opeens naar die tafel, griste het brood en het mes uit Nico’s handen en begon daar een stukje te schelden in het Italiaans!!! Ik kon maar niet begrijpen dat iemand zich zo kwaad kon maken over de manier van brood snijden, daar kan je toch niet veel mis mee doen??? Maar we kwamen er al snel achter dat je zelf helemaal geen brood mag snijden, hij doet dat en gooit het dan met een arrogante zwaai in een schaal waar hij er een flinke scheut olijfolie over gooit. DAN mag je het nemen… Nou, direct naam gemaakt… We zijn dan maar stilletjes afgedropen naar buiten en het krioelde daar ook van de mensen. Hoe wisten we nou in godsnaam wanneer die tafels boven klaar waren en wanneer we konden eten??? Het was echt een zootje ongeregeld daar, vreselijk! En toen was de zin om daar nog te eten eigenlijk heel ver te zoeken.

Tijdens de autorit daar naar toe, waren we eigenlijk een beetje verkeerd gereden, maar op die verkeerde weg had ik een restaurantje gezien, gewoon ergens op een verlaten hoek, maar het zag er wel authentiek en gezellig uit. Dus dat zijn we gewoon opnieuw gaan zoeken en al snel hadden we het gevonden en… BINGO, dit was het!!! Even door het restaurant lopen en je kwam op een heerlijk terras, uitkijkend op de prachtige bergen en velden. TOP!!! Ook de kerel die bediende was echt vriendelijk en met zijn Engels en ons Italiaans konden we al snel bestellen waar we onze zinnen op hadden gezet. Een lekkere bruschetta, een bordje pasta en nog een espresso als toetje. Een voltreffer!

Omdat het weer wel oké was, maar niet heel warm of heel zonnig, besloten we maar iets met de auto te doen, altijd veilig voor als de regen weer zou toeslaan. In de Grande (een tijdschrift) had ik een artikel gelezen over een enorm wijndomein dat vooral op architecturaal vlak een hoogtepunt zou zijn. De foto’s in dat tijdschrift zagen er inderdaad verbluffend uit, maar zou dat in het echt ook zo zijn? Let’s check it out!

We hadden geen reservering gemaakt voor een rondleiding en in de Grande stond ook geen echt adres, enkel dat het in de buurt van het slaperige dorpje Bargino zou liggen. Och, wat maakt het uit, we gaan het gewoon zelf zoeken!!! Dus wij op de gok richting Bargino en onderweg weer met verstomming geslagen van hoe mooi het hier is!!! Achter iedere berg weer een nieuw uitzicht… Echt verbluffend!!!

Toen we bijna bij het dorpje kwamen, keken wij natuurlijk op ieder bordje dat we tegen kwamen, de horizonten werden goed bestudeerd, maar we konden niets zien. En opeens reden we er gewoon langs, langs de ingang, een enorme ingang!!! Maar dat gebouw is zo geplaatst dat je het echt haast niet ziet liggen. Er ligt ook een heel groot deel van het gebouw onder de wijngaarden, onder de grond. We zijn die enorme oprijlaan (inclusief tunnel) dan maar opgereden en echt, de verbazing was enorm groot. Zo mooi, zo kunstig, zo inventief,… Prachtig gewoon!!! Mag ook wel voor 160 miljoen ;-)

De rondleidingen waren helaas volgeboekt, maar we hebben dan toch maar eentje gepland voor woensdag want hier willen we echt wel meer van zien!!! Uiteraard konden we onze nieuwsgierigheid naar de wijnen niet bedwingen en in de bar hebben we ons dan ook getrakteerd op een glaasje. Wauw, ik heb nog nooit zo’n lekkere witte wijn gedronken als daar, echt niet!!! Heerlijk!!! Nou, zeer benieuwd wat we bij de rondleiding nog mogen proeven. We hebben er nog een (goedkoper) flesje gekocht die we ons in de B&B eens kunnen kraken en hebben buiten nog een beetje rond gewandeld. Het is echt zo indrukwekkend!!!

Het mooie wijndomein van Antinori 

Maar toen was het tijd om terug te gaan naar Panzano. Ditmaal via een andere route, we willen hier zoveel mogelijk zien. Nico krijgt de Italiaanse rijstijl ook al flink over de knie en die bochten zijn nu echt al een makkie! Eenmaal in Panzano zijn we op zoek gegaan naar een bakker en een slager, maar blijkbaar zijn die hier dun bezaaid ofwel weten ze zich heel goed voor de toeristen te verstoppen. Dan maar naar de COOP, de supermarktketen die je hier overal tegenkomt. Bestellen ging echter niet zo heel vlot, toch wel heel lastig soms dat ik geen Italiaans spreek, maar met handen en voeten wist ik toch prosciutto, peccorino en salami te bemachtigen. Een brood erbij en toen hadden we alles voor een late-night snack.

Terug naar Giulietta dan, want we moesten ons echt omkleden. De warmte is niet meer echt gekomen, de avond viel en we zouden gaan eten boven op een berg, lange broek en trui dus wel aan te raden. En dan naar de berg, jeetje wat een tocht om even iets te gaan eten!!!! 6,5km op een onverharde weg, door het bos, totaal verlaten, scherpe bochten,… Ik heb me toch wel afgevraagd of Touring ons hier ook wegenhulp komt bieden als er iets aan de auto komt!

Eenmaal boven hadden we een prachtig uitzicht en de zon die begon onder te gaan maakte het plaatje helemaal compleet. Het restaurant was ook zeker de moeite om er trip voor te maken. Super vriendelijke bediening (die was voor ons al vriendelijk, maar doe dat maal 4 voor de decadente Belgische familie die achter ons zat, slijmballen hihihi), heerlijk eten (met héél veel truffel), gezellige sfeer en veel nationaliteiten bij elkaar. Ik zal het jullie besparen om steeds helemaal te gaan omschrijven wat we gegeten hebben, maar ik kan wel zeggen dat peer in de pasta echt wel te pruimen is!!! Tel daarbij een wijntje van het wijndomein waar we eerder waren en een fles San Pellegrino en dan hoef ik verder niet veel meer te zeggen. Of nog 1 dingetje dan, gewoon een geintje. Toen we even een sigaretje gingen roken, ontdekten we enorme slakken op de trap. En toen kon ik het niet laten.. sorry… maar ik heb er 2 (heel lief en zachtjes) opgepakt en naast elkaar gezet zodat er een heuse slakkenrace ontstond. Ja, ik weet het, een beetje flauw, maar toen was het best grappig ;-)

Na het eten kwam de ober vragen of we een glaasje limoncello wilden. We zagen al op verschillende tafels een fles staan, maar hebben toch vriendelijk bedankt. Toen we de rekening vroegen, kregen we alsnog zo’n fles op tafel. Waar wij dachten dat het een goede verkooptruc was, ging het gewoon om een zeer vriendelijke gebaar van het huis! Iedereen kreeg zo’n flesje op tafel en mocht zich wat drinken! Wij met onze vooroordelen ook altijd!!!

En dan was het tijd om de berg weer te verlaten, over dat weggetje, maar dit maal in het pikkedonker!!! Best wel eng hoor!!! Wel super mooi om overal in de bergen de kleine lichtjes te zien. Dat is dan ook alles wat je ziet, gewoon hier en daar een puntje!

Eenmaal terug in Fagiolari, kropen we direct ons bedje, toch nog wel wat uurtjes in te halen voelden we beiden.

En eigenlijk ook prima zo, vroeg het bed in en vroeg weer op, dan kunnen we lekker genieten van de mooie dagen hier!

Autobanen, Red Bulls, koffietjes en tunnels...

We zijn er, eindelijk! Het was toch een vermoeiende trip om in één keer te rijden en het even flink doorrijden in het buitenland zit er tegenwoordig echt niet meer in.

Zaterdag zijn we om 20u vertrokken uit Maaseik om bij het oprijden van de autobaan in Roosteren al direct bij het eerste tankstation te stoppen om een eerste sandwich te eten. Vertrekken met een lege maag is toch niet zo interessant en die koelbox op de achtergrond leek ons wel te roepen: “delicious sandwiches inside!”. Maar meer als een pitstop van 3,5 minuut is het niet geweest hoor en om heel eerlijk te zijn, was het vooral om mijn schoeisel te veranderen, want autorijden met €5-slippers bleek toch niet al te praktisch (ja mam, je leest het goed: ik heb NIET met slippers gereden en ook NIET met blote voeten ;-) ).

Maar goed, back on track en al snel reden we Duitsland binnen. Uiteraard hadden we gehoopt om daar op wat stukken flink te kunnen doorrijden, maar dat is nou niet bepaald gelukt. Die herhaling van 130km/u hield niet op en ook het aantal wegenwerken, waarbij je nog tussen de 60 en de 80km/u mag op mini-rijstroken waren niet meer te tellen. Ondertussen was het ook helemaal donker en straatverlichting is daar nihil. Maar ach, we hadden hopen muziek en elkaars verhalen, dus we hebben er het beste van gemaakt. Na een uur of 3 ook maar eens van chauffeur gewisseld en op de parking van het tankstation eens flink de spieren los gegooid. Heerlijk ook als die GPS aangeeft “rijd 258km door”… Geen moeilijke kruispunten, geen talloze op- en afritten, gewoon “immer grade aus”. En toen waren we opeens al in Zwitersland, het ging echt sneller dan verwacht.

We hadden op voorhand afgesproken dat ik door de Gotthardtunnel zou rijden, daar ik het echt niet heb op tunnels, echt niet, en ik was ontzettend bang voor die 17km lange mastodont. Het idee dat ik dan niet zelf de controle zou hebben en ik het dus als passagier zou moeten uitzingen, benauwde me ontzettend. Als je weet dat ik het al benauwd krijg in het tunneltje op de snelweg richting Roermond, dan kun je je er vast iets bij voorstellen. Ik zou dus zelf door die tunnel rijden, met Nico als mijn trouwe rechterhand en met een vrolijk muziekje als afleidingsmanoeuvre (nee, nee, geen afleiding van het rijden, maar van de nare gedachten die altijd in me opkomen als ik door een tunnel moet). Toen we net in Zwitserland waren, stond er opeens al Gotthard op de borden en wij als aardrijkskunde-leken  hadden eigenlijk geen idee waar die “weg-door-de-berg” zich bevond in dat land. Dat er op dat moment nog geen kilometers bijstonden, maakte het ook niet makkelijker. Tel daarbij het feit dat het tunnel-seizoen vanaf de grens zich officieel en grandioos geopend had en dan raad je al dat mijn adrenaline-peil omhoog schoot en de hartslag ging mee, want Nico zat aan het stuur en we zagen ons geniale plan al aan duigen vallen. Iedere tunnel die in zicht kwam, werd met argusogen bekeken, maar gelukkig was daar opeens het tankstation! Probleem opgelost, dachten we ;-)

Naast de tunnel-afspraak, hadden we ook afgesproken dat we om de 2u rijden zouden wisselen van chauffeur. Nu waren die 2u eigenlijk nog niet echt om, maar dat hield ons niet tegen om toch te wisselen. Ik achter het stuur en mentaal klaar om de “weg-door-de-berg” te tackelen! Maar toen kwam daar dat bordje…… Gotthard 159km. Nog 159km rijden voordat ik pas door dat verrekte ding moest rijden!!! Nico had dus nog gerust een stukkie kunnen doorrijden, maar nee hoor, Lynn moest per se overnemen. Nu heb ik wel een flinke portie oefentunnels voor mijn kiezen gekregen en net toen Nico even een dutje deed, reed ik door een tunnel van 9km. Muziekje aan, concentratie op de baan en niet op de nare gedachten en rijden maar. Dus tegen dat het zo ver was, was ik al behoorlijk gewend aan tunneltje-rijden. Ik had me die Gotthard-tunnel eerlijk gezegd wel als een soort enorme mastodont voorgesteld, maar het bleken gewoon 2 rijstroken te zijn, vlak tegen elkaar, in tegengestelde richting. Goed opletten dus dat je niet van je rijvak gaat :-) Maar het is me gelukt!!! Ik ben erdoor gereden zonder in paniek te raken, maar wel met kramp in de handjes van het stuur zo stevig vast te houden. Het waren 17 lange kilometers en de laatste 3 waren me eerlijk gezegd teveel, maar dat stuk kunnen we ook weer schrappen van het “vervelende stukjes tijdens de reis”.

Na de tunnel weer tijd voor een wissel van chauffeur, tijd voor een Red Bull en tijd voor een koffie. Het cafeïne-gehalte staat ondertussen behoorlijk hoog, je moet er iets voor over hebben he! De grens met Italië werd ook bereikt, de zon kwam langzaamaan ook op en Nico kreeg het toch even moeilijk met de reeds wakkere uren. Nog een wissel, voor Nico een dutje en voor mij nog een paar extra kilometer op de teller. De bestemming kwam steeds dichterbij en maar goed ook, want nu duurde het echt te lang voor ons om zo zonder slaap (of een klein dutje voor Nico) door te gaan. Nico reed het laatste stuk en opeens was er opluchting: we kwamen aan in Barberina Di Mugello, het dorpje waar onze B&B voor de komende nacht gelegen is. En dat viel tegen!!! Vieze, oude industrie, een verlaten, onverzorgde uitstraling en huizen die allemaal op elkaar leken zodat je het idee kreeg dat het eerder een soort kazerne was in plaats van een dorp. Moeten wij hier verblijven??? Ik kreeg direct het gevoel van: oeps, foute keuze, heb mij door mooie foto’s op het internet laten verleiden en nu worden we ontzettend teleurgesteld. Gelukkig gaf de GPS aan dat we nog een paar kilometer verder moesten zijn en ons geduld werd beloond, rijkelijk beloond!!! Een ontzettend smal, half geasfalteerd, bochtig en steil weggetje leidde ons de bergen in. De GPS wist het al niet meer, maar de borden met Il Vignolino gaven ons moed om door te rijden. Kronkel kronkel, reikhalzend uitkijkend naar wat er achter de volgende bocht kwam, genoten we van het uitzicht. PRACHTIG, ADEMBENEMEND, MOOI! Er doemde opeens een B&B op, maar het bordje wat daar aan het hek hing, verklapte ons dat wij nog even moesten verder kronkelen… en plots lag het daar: je kon het zwembad in de zon zien schitteren, een schattig huisje stond ernaast, we hadden het gehaald!!! Om 9u30 stonden we voor een idyllisch huisje in de Toscaanse bergen en we wisten het direct: dit komt helemaal goed!!!

Maar ons geduld werd wel nog even op de proef gesteld, we konden hier namelijk pas rond een uur of 11 terecht en dus keerden we weer om, kronkel kronkel naar beneden en op naar het centrum van het dorp voor een Italiaans ontbijt. Na een beetje zoeken, vonden we 1 zaakje wat open was en daar bestelden we netjes binnen aan de toog. Een cappuccino en een croissant en hop, naar buiten. Ons eerste terrasje onder de Toscaanse zon was een feit en god, wat heeft dat gesmaakt. Ondertussen zat ik wel al zo’n 26u zonder slaap, maar als ik een foto bekijk van op dat terras dan zag ik er nog verbazingwekkend fris uit. 

Maar soit, tijd om te slapen krijgen we nog genoeg. Terug naar de B&B, waar we super vriendelijk werden onthaald en we mochten direct nog even aanschuiven en proeven van de zoete heerlijkheden die er nog stonden van het ontbijt. Een flink sterke espresso erbij en we konden er weer tegen. Op de kamer moesten we nog even wachten en zelfs naar het toilet gaan werd even een flinke test voor de blaas. Maar we hebben onze bagage binnen neer gestald en zijn in de hangmat gaan liggen, in de schaduw onder de prachtige bomen in de tuin. En daar lig je dan, op je luie krent in een hangmat in Toscane met een prachtig uitzicht!!! Nico lag naast me in een strandstoel en ik hoorde al snel aan zijn ademhaling dat zelfs die zoveelste kop cafeïne zijn werk niet meer kon doen. Jammer genoeg kon ik niet echt slapen, ben een minuut of 10 ingedommeld, maar schoot toen weer wakker, want zo’n hangmat is nu niet bepaald een bed waarin je even op je zij rolt en rustig verder dut. Na een klein uurtje was onze kamer klaar en ook die werd direct goed gekeurd: klein, maar echt netjes, schoon, schattig en het past helemaal bij het huisje en de omgeving. We hebben een eigen badkamer, maar daarvoor moet je wel even door de gang. Maakt ons wat uit, als we maar kunnen douchen. Snel de zwemkleren aan en dan tijd voor een plons. Het is hier ondertussen toch wel een graadje of 35 en dat zwembad lijkt ons wel te roepen. Nico eerst en die vond het toch wel koud. Nou, daar trap ik niet in dacht ik… Oeps! Dat was echt koud!!!!!!!! Ik ben er niet in kunnen blijven, nu zal dat waarschijnlijk ook wel te maken hebben met mijn lijf dat een beetje begint tegen te sputteren van de combinatie geen slaap en sloten cafeïne.  Maar terwijl Nico nog wat baantjes zwom, vleide ik me neer in een van de vele ligstoelen rond het zwembad.

Om de eerste dag toch maar niet direct een overdaad aan zon binnen te krijgen en bijgevolg de komende dagen als een kreeft te moeten rondlopen, besloten we terug naar de hangmat + strandstoel te gaan. Dit keer wel andersom en al snel hoorde ik Nico ronken, al schommelend tussen de bomen. Jammer genoeg was ik nog teveel onder invloed van de koffie en viel ik maar niet in slaap.

Rond 14u30 zijn we er dan maar even op uit getrokken om een hapje te eten. Niet dat het per se nodig was, maar we eten vanavond hier in de B&B en dat is pas om 20u. Dat is dus net een beetje te lang om zonder iets door te komen. Na een 10-tal minuten rijden zagen we hier een beetje verderop een restaurant liggen, niet bepaald gezellig, maar wel gezellig druk. Dat werd het, zeker ook omdat we geen zin hadden om nog veel rond te rijden en te zoeken. Na lang uitpluizen en met het woordenboek ernaast, wisten we wat we wilden bestellen en toen de ober kwam, dacht ik dan ook dat het een fluitje van een cent zou worden om dat te bestellen, ik had me toch goed voorbereid… Maar je raadt het al, dat werd het dus niet, hihihihi. De ober was helemaal niet vriendelijk, laat staan behulpzaam, maar uiteindelijk hebben we alles gekregen wat we graag wilden. En het heeft heerlijk gesmaakt, dus dat was een echte meevaller. Verse pasta, verse sauzen,… Voor Nico een pappardelle met een saus van wild zwijn en voor mijn ravioli gevuld met ricotta en spinazie met een boter-salie-saus. Mmmmm!!!

Ondertussen is het 19u30 en hebben we net een uurtje echt vast geslapen op de kamer. Gelukkig waren we zo slim om de wekker te zetten, want om 20u moeten we alweer met de beentjes onder tafel schuiven want de gastvrouw heeft gekookt. Eerlijk gezegd verwacht ik niet dat wij erg lang zullen blijven, want dat uurtje slaap vraagt gewoon om meer!!!

En dan is het ondertussen 21u30 en hebben we het eten alweer achter de rug. Waar laten die Italianen dat toch allemaal??? Om te beginnen een flink bord pasta Milanese met pecorino. Eigenlijk had ik toen al genoeg hoor en heb dat niet eens opgegeten. Nico had zijn bordje wel leeg. En toen kregen we een heerlijk stukje varkensvlees met een overheerlijke saus en daarbij patatjes uit de oven. Een stukje brood om de saus mee van je bord te schrapen en zo hoeven ze hier vanavond geen afwas te doen.

Nu nog even buiten een glaasje wijn drinken en dan kruipen wij ons bedje in, want we willen de komen dagen zoveel ondernemen dat we toch echt eerst de batterijtjes even moeten opladen!

Dus voor vanavond: ciao en buona notte!

X