Vandaag hebben we een beetje langer geslapen, het was dit
keer 8u in plaats van half 8 hihihi. En dan ontbijt in de volle zon, een blauwe
hemel, prachtig weer. En dat net op de dag dat wij hier vertrekken!
Cecilia had 1 citroen meegenomen om te laten kijken, hij was
perfect van vorm want ze moeten bobbelig zijn als je goede limoncello wil
maken. Maar je zag ook dat ie veel glans had, dat was van het sproeien. Daarom
had ze er niet meer gekocht, maar deze mochten we mee naar huis nemen, was
perfect voor de thee J
Buiten kregen nog een lekker eitje en tijdens het ontbijt
hebben we veel met haar gebabbeld, daar we op dat moment de enige eters waren,
kon dat even lekker. Het is zo’n heerlijk mens! Heb haar toen vanalles gevraagd
over dat kerkhof en ze heeft honderduit verteld. Blijkbaar vond ze het wel
opmerkelijk dat ik daar zo’n interesse voor had, want direct daarna hoorden we
het haar aan de kokkin vertellen.
En dan was het onvermijdelijk: koffers pakken en klaarmaken
voor vertrek. De auto werd flink volgeladen, met heel veel lekkers en wat wijn,
kunnen we thuis toch nog even nagenieten!
Ik had stiekem een kaartje geschreven voor Cecilia om haar
te bedanken voor de paar heerlijke dagen, de gastvrijheid en de goede zorgen.
Dat had ik tegen het nachtlampje gezet, zou ze vast wel vinden. Kon het gewoon
niet laten…
Blijkbaar had ze haar man nog naar de winkel gestuurd, want
toen we beneden gingen betalen en afscheid nemen, lag er een hele zak citroenen
klaar! Het waren niet de perfecte citroenen, maar het zijn Italiaanse, ze
hebben de goede vorm en genoeg bobbels om er iets lekkers mee te maken. Helaas
wel bespoten, maar Enrico, je moet ze gewoon heel goed schrobben met water en
dan een voor een heel goed afdrogen en goed wrijven, dan zou de glans er wel af
gaan!!! Het is toch heerlijk hoe ze daar zo mee is bezig geweest…
Het afscheid was zo hartelijk, ik had het echt een beetje
moeilijk om er weg te gaan, dat had ik totaal niet bij de vorige B&B’s. Ik
hoop haar dan ook echt nog eens terug te zien!
De auto ziet er ondertussen echt niet meer uit, zoveel zand,
het lijkt wel of we in de Sahara zijn geweest! Dus schreven we maar wat op de
achterruit, lekker kinderachtig, zo’n groot hart, maar daaronder ook La Toraia,
een beetje reclame.
Toen besefte ik dat we nog helemaal niet waren gaan kijken
bij de slager, vlak naast de B&B, dus daar liepen we nog snel even binnen.
We wilden er 3 artisanale biertjes kopen en toen we wilden betalen, merkte de
slager op dat ik graag foto’s maak (shit, wat klinkt dit raar: 3 biertjes kopen
bij de slager). Dus ik moest maar snel bij hem achter de toonbank komen staan,
kreeg een dikke steak in mijn handen geduwd en hij nam het grootste mes dat hij
bezat en Nico moest foto’s maken. Lollig! En toen moesten we natuurlijk ook de
rollen omdraaien, Nico de steak, ik de camera en hij zijn mes. En toen nog een
wissel. Nico de steak, ik het mes en de slager de camera. Een fotosessie achter
de slagerstafel! Lachen!!!
Ondertussen was Cecilia blijkbaar al naar onze kamer om die
te poetsen en had ze het kaartje dus al gevonden. Opeens riep ze van boven uit
het raam: “you wanna make me cry?”. Ze was echt geroerd door dat simpele
kaartje en daar stonden we, beide de tranen in de ogen ;-) Zalig, vertrekken
met zo’n fijn gevoel!!!
En zo vertrokken we, de auto volgeladen, de GPS weer
ingesteld op snelwegen en het vermijden van onverharde wegen in plaats van
andersom en de zon op onze snoet. Maar niet voor lang, want opeens gingen de
hemelsluizen weer open en hoe! Net zoals we 3 dagen geleden Sinalunga binnen
kwamen, zo zouden we er nu weer uit rijden, in de stortregen. Maar we moesten
eerst tanken, wat faliekant mislukte, geen enkele bankkaart werd geaccepteerd
aan die stomme automaat, discriminerend tankstation zeg ;-) Och ja, we komen
nog wel iets tegen.
Dan nog even stoppen aan de COOP (de supermarkt) want om
limoncello te maken heb je niet enkel citroenen nodig, maar ook alcohol. En een
broodje en wat beleg zou ook niet mis zijn voor onderweg.
En zo waren we helemaal klaar voor de snelweg… Ondertussen
was het toch al 11u gepasseerd en dus besloten we dat we nog net in Toscane
wilden lunchen. Een van de laatste Toscaanse plaatsjes bleek Calenzano te zijn
en daar zouden we dan ook halt houden. Nou, dat bleek een dikke flop! Een grote
industriële plaats met alleen smerige restaurantjes en een Mc Donalds. Daar
doen we niet aan mee!
We hadden ook Barberino op een bordje zien staan en toen
kregen we een nieuw plan: daar waar we de eerste zondag onze eerste Italiaanse
lunch hadden gegeten, daar zouden we nu ook op de laatste zondag onze laatste
Italiaanse lunch gaan eten! Zodoende reden we weer een half uur door de bergen
van het mooie Toscane, maar het was absoluut de moeite. Het was er weer super
druk, vol met Italiaanse gezinnen die zich te goed deden aan grote schalen
vlees en kruiken rode wijn. En wij daartussen met 1 glaasje wijn, 1 bruschetta
en 1 pastaatje, mmmmm!!! En na die leuke afsluiter verlieten we La Bella
Toscana, voldaan en super blij dat we deze trip gemaakt hebben.
Ondertussen bleek wel dat die regen maar heeeeel even was en
dat de temperatuur nu steeg tot boven de 30 graden, nu wel!!! Net als wij naar
huis gaan, is het de warmste dag van de week!
Toch hebben we nog een beetje genoten van uitzichten, zeker
in Zwitserland. Nu pas konden we alles goed zien, de prachtige bergen, de vele meren…
Nadat Nico ons veilig Zwitserland had binnen gereden, was
het mijn beurt om een stukje te rijden. Nou, had ik weer: de ene wegenwerken na
de andere! En maar rijden op die pokke smalle rijstroken… Typsich! En dan nog
een dikke file voor de Gotthardtunnel, ja hoor!
In die file zagen we pas onder wat voor een berg we zouden
rijden als we die tunnel in gingen. Deze keer had ik net een tikje meer moeite
met die stomme tunnel, zo’n enorme berg boven op je, brrrr. Maar het is weer
vlotjes gelukt en na een uur of 3 waren we Zwitserland al weer zo goed als
door. Tijdens een korte stop, waarbij we even de benen konden strekken en we
een sanitaire stop konden maken, ontdekten we dat we geen kleingeld hadden voor
dat toilet. Er hing een wissel-machine aan de wand en dus stopten we daar
nietsvermoedend €5 in en rinkel-rinkel-rinkel… er vielen Zwitserse francs in
het gleufje. Shit!!! Nou ja, ieder een franc om te plassen, waar je dan weer
een ticketje voor krijgt, dat je kunt inwisselen als je bv een koffietje koopt.
Dus wilden we ons beiden wel op een koffie trakteren en daar zouden we die 5,50
Zwitserse franken wel op souperen. Viel dat even tegen!!! Voor dat geld kregen
we welgeteld 1 bekertje koffie!!! Omdat ik vroeg om het in het kartonnen
bekertje te doen zodat we al terug naar de auto konden lopen, werd het
blijkbaar 1 franc goedkoper. Daar sta je dan, met 1 franc waar je niets meer
mee doet. Er stond een automaat met krasbiljetten en je kon er eentje krijgen
voor dat ene muntje. Dat hebben we dan maar gedaan, wie niet waagt, niet wint.
Maar we hadden geen geluk, de Subito was niet voor ons. Maar wij hebben dan wel
weer geluk in de liefde, prima hoor ;-)
Ondertussen is het half 3 ’s nachts geweest en Nico rijdt
ons perfect over de Duitse snelwegen. Ik zit naast hem te bloggen op mijn
laptopje. Heb ik die eindelijk ook weer bijgewerkt. Ondertussen draaien we
lekkere plaatjes op het iPodje zodat geen van beiden in slaap sukkelt en zo
zullen we over een goed 1,5uur wel in Maaseik aankomen.
Het is mooi geweest, heerlijk, ontspannen, soms ook spannend, boeiend, verreikend, gezellig, leuk,…
We hebben met volle teugen genoten en hebben onszelf ook een
beetje verbaasd. We hadden zo’n plannen om enkele grote steden te doen, maar we
hebben er uiteindelijk geen enkele gedaan omdat we zo genoten van de kleine
dorpen en vooral van de natuur en de uitzichten! Wij gaan zeker nog eens terug,
want er zijn nog veel plekjes die we graag zouden ontdekken.
Eens we thuis zijn zullen we een goede 3500km op de teller
hebben, we hebben goed ons best gedaan, maar zodoende hebben we ook heel veel
moois gezien en Toscane op een hele leuke manier mogen ontdekken.
Scoprendo La Bella Toscana was een succes!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten