Dinsdagmorgen, het zag er al een stuk veelbelovender uit
buiten! Een streepje zon, niet al te veel wolken, komt wel goed!
Na een verkwikkende douche (die trouwens wel heel snel moet
gaan, wil je met 2 na elkaar, met een mini-boilertje), op naar Giulietta’s
ontbijt. Het was sober en eenvoudig, maar met lekker brood, eigengemaakte jam,
een sauciske en kaas. Vers fruit voor de liefhebbers, alsook yoghurt. Een vers
sapje, ietwat slappe koffie, warme melk, klaar om de dag weer goed te beginnen.
We hebben dan toch maar besloten om Firenze niet te doen, we
hebben echt geen zin in drukte en gedoe. En als we terug denken aan de chaos
die daar heerste toen we er door reden, dan blijven we liever wat tussen de
bergen hier hangen. Ook omdat we niet echt liefhebbers zijn van musea of het
bezoeken van kerken, kunnen we onze tijd hier wel leuker besteden.
Aan de B&B is het trouwens ook heerlijk rustig, je hoort
enkel de wind door de bomen, de vogels en heel veel krekels. Zo heerlijk!
Maar goed, dinsdag = kunstdag. Ja, ik heb net gezegd dat we
niet zo’n liefhebbers zijn, maar het Sculpture Parc in Pievasciata wilden we
dan toch wel proberen. Je wordt daar ook niet overladen met vanalles, maar je
wandelt er gewoon rustig op eigen tempo een kilometer door een prachtig bos en
onderweg kom je kunstwerken tegen van artiesten van over de hele wereld. Zij
hebben die kunstwerken speciaal ontwerpen voor op die specifieke plekken in het
traject. De rit er naar toe was weeral (ja, ik weet het, ik val in herhaling)
adembenemend mooi! Achter iedere bocht schuilt een nieuw vergezicht en iedere
keer blijf je jezeld verbazen over al dat moois. En dan zijn we zo blij dat we
niet naar de grote stad zijn gegaan!!! In een van de vele dorpjes die we
onderweg passeren (ik kan me nauwelijks nog namen herinneren, eerlijk gezegd,
we hebben er al zoveel doorkruist) zijn we in lokale bar een koffie gaan
drinken. Bestellen aan de toog, croissantje erbij en hup, lekker in de zon.
Terwijl nonna op balkon de was aan het ophangen was, liepen de kippen
gevaarlijk dicht langs de weg en reden de auto’s weer met een rotvaart voorbij.
Dan weer verder en ja, in het buitenland hoop je natuurlijk altijd dat je GPS
het naar behoren doet. We hebben wel wegenkaarten in de auto, maar toch
vertrouw je zo ontzettend op zo’n ding. Dus toen die GPS ons opeens weer een
onverharde weg op leidde, vroegen we ons toch wel even af of wij eigenlijk wel
in het sculpture parc terecht zouden komen. Maar na een paar kilometers zagen
we reeds een eerste kunstwerk, 2 enorme paprika’s (ja, blijkbaar heet dat ook
kunst) lagen te schitteren in de zon in de tuin van een mooi huis. Ik had
ergens gelezen dat je op weg naar het park ook kunstwerken zou tegenkomen, dus
dit zat wel goed. Uiteindelijk zijn we er ook wel geraakt hoor en we werden
ontvangen door een zeer vriendelijke man die ons erg enthousiast wat uitleg
gaf. En toen mochten we vertrekken op onze kunstroute. Voor 2 leken in die
wereld hebben we toch echt wel kunnen genieten van de wandeling en we lagen in
een deuk bij het maken van een selfie op een standbeeld met de zelfontspanner
van de camera!
Oh, even tussendoor, het uploaden van de foto’s is helaas
nog niet gelukt, het wifi-gedoe vlot hier niet altijd even goed, dus al die foto’s
dat is hier net teveel van het goede. Misschien dat het donderdag in de andere
B&B beter gaat en anders volgen ze bij thuiskomst, beloofd!
Er stonden heel wat werken op de route en ook werd steeds
vermeld waar de kunstenaar vandaan kwam, inderdaad erg gevarieerd, van overal
ter wereld. We waren toch opgelucht dat het zo goed was meegevallen en blij dat
we de rit er naar toe gemaakt hadden! De vriendelijke meneer had ons ook
verteld dat als we in een andere richting zouden wegrijden, we nog enkele kunstdingen
zouden zien, nou, dat hoef je ons dan geen 2 keer te zeggen en weg waren we, in
de andere richting. Daar kwamen we inderdaad nog enkele leuke tegen, maar de
leukste waren toch wel die van een man en een vrouw van 6m hoog in knalrode
kleren die gebukt in een boom kijken, echt grappig!!!
In een van de vele reisgidsen hebben we dan een restaurantje
opgezocht voor de lunch, in het dorpje Castellina in Chianti, omdat ik daar ook
heel graag een bolletje ijs wou proeven van een zaakje dat zich de beste van
Italië laat noemen. Nietsvermoedend volgden we weer onze trouwe metgezel, de
GPS, maar na een klein half uurtje viel me pas op dat Siena wel heel dichtbij
kwam! En opeens waren we IN Siena, totaal de verkeerde kant op!!! Dan maar even
op een kaartje kijken en bleek dat de GPS het eenvoudiger vond om ons eerst
helemaal naar beneden (Siena) te leiden en dan via een andere weg terug omhoog
(Castellina). Soit, een lange rit dus voor een lunch en een ijsje.
Maar we zijn er geraakt en zijn uiteindelijk in een ander
tentje gaan eten dan we opgezocht hadden. Dit zag er gewoon leuker uit en
achteraf konden we ook zeggen dat we goed gekozen hadden, mmmm! Alleen dat
koppel naast ons he… Ongelooflijk, bah, smerig, degoutant en arrogant… We
krijgen er nog de rillingen van… er zaten een flinke macho man en een tja, hoe
moet ik dit nu een beetje deftig gaan omschrijven… een (nep)blonde, opgespoten,
nauwelijks geklede en flink geschminkte dame aan het tafeltje naast ons. Het
bestellen van hun lunch gebeurde al met veel poeha, ik geloof dat ze de
antipasto-schotel voor 2 personen gewoon helemaal omgetoverd hebben naar hun
uitmuntende smaak. Een fles water en een fles wijn om het compleet te maken.
Niks aan de hand zou je denken, maar dan wacht even tot ik de eetgewoonten heb beschreven!
Mevrouw begint te eten en wij moesten ons direct inhouden om niet in lachen uit
te barsten. Echt waar, maar een klein kind of een koe is er niks tegen!!! Zo
smakken, zo wansmakelijk vreten, met volle mond praten, zoveel eten erin
proppen dat je zo zwaar door je neus gaat ademen dat ik dacht dat ze een of
andere aanval kreeg, met je mond vol nog flink wat wijn naar binnen slaan en
dan tegen je macho-man zeggen dat het toch zo lekker is, een tomaat op de grond
laten vallen en niet de moeite doen om die even op te rapen zodat je er later
niet met je sleehakken in trapt, als een korstje niet meer zo lekker is, gooi
je dat gewoon op straat,… Need I say more??? Wij waren echt gedegouteerd en
konden alleen maar hopen dat die 2 schotels leeg zouden zijn voordat ons eten
kwam. Dat heb ik echt nog nooit meegemaakt, vies gewoonweg!!!
Maar onze lunch heeft het weer goed gemaakt en we konden er
uiteindelijk eens heel erg hard mee lachen. We hebben het dan steeds over “smek
en smak”! Dan op zoek naar de befaamde gelateria en die hadden we al snel
gevonden… Maar hij was dicht!!! Ik ben niet zo’n ijsjes-fan en Nico ook niet,
maar hier had ik me nu echt op verheugd. Een bolletje ricotta-ijs met
vijgenjam… Maar helaas…
We zijn het maar weer afgedropen dan, terug de auto in,
klaar om weer wat bergen te trotseren. Toen wij gister naar dat mooie
wijndomein zijn gereden, waren we een boertje tegenkomen die wijn en olie
verkoopt en daar we hier verder alleen maar van die heel toeristische
wijn-dingetjes zien, hebben we besloten dat we die terug gaan zoeken. Maar
iedere berg lijkt op de andere berg en iedere bocht kan je vergelijken met
degene die je gister hebt gedaan en toen werd het opeens heeeeeeel moeilijk om
die boerderij nog terug te vinden! Maar de aanhouder wint en na een heel dik
uur reden we de kleine, hobbelige oprit steil omhoog. Bovenaan een leuke, oude
boerderij waar we direct werden ontvangen door de dochter des huizes. Je koopt
natuurlijk niet voordat je geproefd hebt en zo werden er direct 2 glaasjes voor
ons neergezet en kregen we 4 wijntjes te proeven. Zo schattig, een piepklein
glaasje met een piepklein slokje. Dan moet je voorzichtig zijn dat je het niet
per ongeluk direct doorslikt, want dan heb je het natuurlijk niet fatsoenlijk
geproefd ;-)
Tussen ieder wijntje ook een stukje brood met telkens een
ander soort olijfolie die ze hier ook zelf maken. En dan moet je kiezen he… De
witte wijn was snel beslist, er was maar 1 soort en daar die zeker te pruimen
was, ging die mee. De rode was een ander verhaal, maar eigenlijk waren we het
er snel over eens, die ene die gerijpt was in het eiken vat! Nog een flesje vin
santo met een zakje eigengemaakte cantuccini, een potje vijgenjam en wat
olijfolie en wij zijn weer voor een heeeeeele tijd voorzien! Dat was nu echt
leuk om te doen, zeker omdat het zo rechtstreeks bij de mensen was, geen
toeristisch gedoe, geen bussen vol mensen, gewoon eerlijke handel. Wat een
verschil met Antinori hihihihihi.
Ondertussen hebben we hier toch al een dikke 250km door de
bergen gereden en dat is echt leuk!!! Af en toe maak je wel wat hilarische (of
net iets minder) mee, zeker als je een wijnboer zoekt en je bij ieder bordje
denkt “ja, dit is er een”, waarna je dolenthousiast de oprit op rijdt, de weg
opeens een steile duik ziet nemen en dan direct steil omhoog (vergelijk het met
een achtbaan-achtig iets), je de moed bij elkaar raapt om dat te doen en als je
dan bijna boven bent, terwijl je hoofd tegen de hoofdsteun wordt gedrukt omdat
het zo steil is, komt je een tegenligger tegemoet terwijl je geen kant meer op
kunt!!! Het zweet stond me toch serieus in de handjes, maar die lieve mensen
zijn een stuk achteruit gereden en ik mocht passeren en wat waren we blij dat
we boven waren… om daar tot de ontdekking te komen dat het gewoonweg een B&B
was, niet eens een wijnboer!!! Rij ik daar nog bijna de Malthezer die losliep
ondersteboven, nou we wisten niet hoe snel we die achtbaan weer opnieuw moesten
passeren!!!
Na al die tijd in de wagen, was het tijd voor ontspanning.
Dus we hebben ons een bordje met de lekkere kaas en het vlees genomen, een
stukje brood en een glaasje wijn en we hebben ons heerlijk aan het zwembad van
Giulietta gevleid. Puur genieten!!! Een klein plonsje (de zon was er niet echt
meer, de temperatuur was vandaag trouwens zo rond de 25 graden, wij wachten nog
altijd op de beloofde 35!), even de oogjes dicht en toen weer klaarmaken voor
een ritje. Tijdens onze tochtjes waren we al een paar keer langs een
restaurantje gereden dat er echt gezellig uitzag, dus daar wilden we heen. Om
20u vertrokken en even later waren we al daar, een GPS hadden we al niet meer
nodig! Maar het was er druk, ongelooflijk! Gelukkig was er nog een tafeltje
voor ons en toen we verder het terras opliepen, zag ik opeens bekende
gezichten. 4 mensen die ik de avond ervoor in Lamole in het restaurant op de
berg ook had gezien. Een zij herkenden ons ook, zo grappig! Blijkt dat ze uit
New York komen en ook in Panzano verblijven. We hebben al gezegd dat als we
elkaar morgen nog eens tegenkomen tijdens het diner, dat er dan toch echt iets
aan de hand is ;-)
Wat zeer opvallend was, was het feit dat het daar zowat vol
zat met Nederlanders! Echt niet normaal!!! Dan ga je in Italië eten en zit je
met wel 50 Nederlanders op een terras!!!
Moet ik nog zeggen dat het eten weer super lekker was, dat
we weer genoten hebben, dat het gezellig was en dat we weer met een zeer
voldaan gevoel door het donker terug zijn gereden naar Fagiolari waar we weer
heel voldaan in slaap zijn gevallen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten