Woensdag: weer wijn, zon, zwembad en weer eten ;-)

Woensdagochtend begon niet zo denderend. Het bed hier is toch niet echt comfortabel, laat staan stevig. Het is zo’n verouderde matras met veren en daar ik op mijn buik slaap, voel ik die veren gewoon tegen mijn heupkammen duwen. Maar het zakt ook in en dan met die dunne kussens, opstaan met een stijve rug en nek dus. Jammer!!!

Maar goed, na Giulietta’s ontbijt voelde ik me weer wat beter en konden we vertrekken naar het postkantoor. Ja, we moesten wel, want Nico is zo slim geweest om de sleutels van onze eerste B&B in zijn broekzak mee naar hier te nemen!!! Die zijn dus nu weer netjes onderweg naar hun bestemming, maar ik heb me toch tranen gelachen toen hij die sleutels uit zijn broekzak viste!

En dan snel weer naar het wijndomein van Marchesi Antinori, want om 11u hadden we daar een rondleiding geboekt. We waren een beetje aan de late kant, dus zoefden we dit keer ietsje sneller door de bergen, een weg die we ondertussen meermaals hadden afgelegd, dus de bochten waren al wat bekender en het tempo kon iets omhoog. En dit keer waren wij het die zich ergerden aan toeristen en dit keer waren het zij die voor ons even aan de kant gingen, hilarisch!!!

Vanaf dag 1 hadden we bedacht dat we zouden zwaaien naar alle Belgen die we tegen kwamen, maar serieus, die zwaaien dus NOOIT terug!!! Echt belachelijk, dan doe je eens vriendelijk en dan blijven zij stug vooruit kijken… Saai dus… Om nu naar iedere Italiaan te gaan zwaaien, dat schiet ook niet op en daarom zwaaien we maar gewoon niet meer.

Maar goed, we waren nog net op tijd bij Marchesi Antinori, badge gekregen aan het onthaal (je voelt je dan toch wel een heeeeel klein beetje belangrijk met zo’n ding om je nek en je krijgt bijna zin om uit te proberen hoe ver je met dat ding komt) en toen moesten we zelfs nog even wachten voor de rondleiding begon. Een heel vriendelijke, jonge kerel nam onze groep op sleeptouw, zo schattig om dat Engels met een Italiaans accent te horen J

Om te beginnen moesten we allemaal even vermelden waar we vandaan kwamen en toen bleek dat wij en een ander gezin uit Duitsland de enige Europeanen waren. De rest kwam uit Amerika en uit Australië. Hier zijn trouwens opvallend veel Amerikanen, maar ze zijn echt super aardig hoor! Maar je had ook Lynn and Bryan from Texas. Het was direct duidelijk dat die 2 senioren hun pensioen actief zouden invullen en waren erg haantje-de-voorste. Maar ja, laat ze maar lekker doen, wij konden de gids nog goed verstaan door hun vragenvuur heen en we keken onze ogen uit!!! Ongelooflijk wat ze daar hebben neergezet, echt waar. We kregen enkele kamers te zien en konden door een raampje naar de productieruimte kijken. Maar toen gingen we een heel stuk ondergronds (zoals ik al zei is het grootste gedeelte van het gebouw in de berg gebouwd) en kwamen in de “tempel” van Antonio Marchesi. PRACHTIG, onbeschrijflijk, wonderlijk,… We liepen door zalen en gangen, zo mooi… Bleek ook nog dat die hele constructie bestond uit enkel staalplaten, waarin rails werden verwerkt waarop ontelbare terracotta tegels werden geschoven. Geen cement, geen steen, niks van dat kwam eraan te pas. Dat is toch wel een vreemd gevoel hoor, wetende wat er zich boven je hoofd bevind. Maar door deze constructie was de temperatuur daar ook gewoon natuurlijk op een perfect punt. Er was airco geïnstalleerd, maar ze hebben die op de 2 jaar dat het nu in bedrijf is, nog nooit moeten gebruiken. Ik heb op dit moment echt even moeite om te beschrijven wat we daar zagen. Ik was zelf nogal overdonderd door de prachtige architectuur, door de sereniteit die ervan uit ging en door de vernuftigheid die de architect heeft laten zien. En dan weer naar boven, tijd voor een proevertje. We mochten 3 wijnen proeven en stuk voor stuk waren ze heerlijk. Tussendoor even je glaasje spoelen, een crackertje eten, we voelden ons even echte kenners ;-)

Uiteraard waren het Bryan and Lynn die er wel voor zorgden dat we genoeg informatie kregen over hoeveel procent van elke druif en nou in zo’n flessie zat en waar die druiven dan ook precies vandaan kwamen, maar toch, het was erg gezellig! Nu is het natuurlijk wel een vrij decadente bedoeling en je kunt je voorstellen dat de wijnen daar ook niet bepaald mild geprijsd zijn. Niet te vergelijken met de boer waar we gister waren! Dus hebben wij ons wijselijk heel erg ingehouden en een flesje wit en een flesje rood meegenomen als aandenken. Ik ben benieuwd of die nog lekkerder worden als we die nog een jaartje of 2 laten liggen ;-)

Dan weer terug naar Panzano, weer een ritje door de bergen. De kilometerteller blijft flink oplopen ondertussen, maar we hebben ondertussen wel al heel wat gezien! In Panzano hebben we eerst nog even geluncht op het kleine dorpsplein, gelukkig hebben we ondertussen ook geleerd om ons niet meer te laten vangen en steeds 2 gangen te nemen, gewoon een voorgerecht of een pasta is meer als genoeg. Ook de hoeveelheid brood die altijd op tafel komt, zorgt er wel voor dat je buik zeker vol geraakt.

En dan de namiddag, daar kan ik eigenlijk heel kort over zijn dit keer: chillen aan het zwembad. De zon komt er vandaag net iets meer uit dan de vorige dagen, al moet ik eerlijk bekennen dat de heel donkere wolken vaak voor schaduwrijke momenten zorgen. De temperatuur schommelt vandaag rond de 29 graden, of we de 35 nog zullen halen deze vakantie is nog de vraag!

Tijd om een blog te schrijven, een boek te lezen, even de ogen dicht te doen en een plons te nemen in het zwembad. Heerlijk genieten, uitkijkend over de prachtige landschappen en de bergen. Het is alweer onze laatste middag hier bij Giulietta, morgen reizen we nog een stukje zuidelijker. Het was hier heerlijk, maar het is ook leuk om weer verder te gaan. Stiekem moet ik daar ook aan toevoegen dat ik uitkijk naar een ander bed, want ik kan niet zeggen dat ik me verheug op nog een nachtje op die springveren… Maar goed, het was een heerlijk ontspannen middag, misschien een beetje bruiner geworden, even moeten schuilen voor een mini-buitje en eindelijk eens een paar bladzijden uit mijn boek kunnen lezen.

Rond 17u30 zijn we dan weer naar onze kamer getaffeld om daar te aperitieven op ons terrasje. Een glaasje van het riante wijndomein, een lekker stuk brood en een kaasje en een hammetje, mmmmm. Wat kan het toch heerlijk zijn in al zijn eenvoud!!!

En om 20u was het dan weer tijd om nog eens een restaurantje uit te testen. Eerlijk gezegd hadden we niet zo’n zin om nog echt weg te gaan, maar hier bij de buren zullen we vast niks krijgen, dus hup, de auto in en de kiezelweg weer op. Ditmaal hebben we er wel voor gekozen om een restaurantje in het dorp hier te nemen, even geen zin om kilometers ver te rijden voor een hapje. Op de gok maar eentje gekozen en eenmaal achter op het terras werden we verrast op een prachtig uitzicht!!! Ook het terras zelf was prachtig gelegen, onder een afdak volledig bedekt met groen. Kaarsjes aan, zelfs zo’n wierook-ding voor de muggen (ik super blij want ben al haast lek gestoken ondanks de muggenspray), meer was er niet nodig om ongelooflijk gezellig en romantisch te dineren. Volgens mij waren ze wel een beetje teleurgesteld in het feit dat we enkel een voorgerechtje voor mij en een pasta voor Nico bestelden,  maar we hebben het een beetje goed gemaakt door (voor de eerste keer hier trouwens) een dessertje te bestellen: vin santo met cantuccini. Mmmm, heerlijk om die koekjes te soppen in een piepklein glaasje dessertwijn…

Terug de berg afgedaald naar Giulietta en nog even nagepraat op ons terrasje en dan weer op tijd het bed in gekropen. Morgen moeten we koffertjes inpakken en gaan we weer een nieuwe route ontdekken.
Slaap lekker en tot morgen!
X