Wauw, heerlijk geslapen en dat zoveel uren na elkaar. Dat
was ook echt nodig na al die wakkere uren!
Maar bij het rinkelen van de wekker, klonk er ook een enorme
donderslag, ENORM. En jawel hoor, bij het open doen van het raam werd direct
duidelijk dat het weer een hele omslag had gemaakt. Grijs, ontzettend winderig,
keiharde regen… eigenlijk typisch Belgisch, maar nu wel in Toscane. Grrrrrr,
word je daar even slecht gezind van!
Het ontbijt in Il Vignolino was daarentegen wel een serieuze
opvrolijker. Heerlijke zoetigheden, geroosterd brood, goede boter en
eigengemaakte jammetjes. Een vers sapje, een lekkere cappuccino en dan kan je
er toch wel weer even tegen. Tijdens het ontbijt konden we ook enkele herten
spotten op de weides vlakbij de B&B, heerlijk.
En toen was het tijd om te vertrekken, eindelijk konden we
doorreizen naar Giulietta in B&B Fagiolari in Panzano in Chianti. Zoveel
over gehoord en nu tijd om het zelf te gaan ontdekken, daar trotseren we de
regen wel voor. Dus koffers weer gepakt, auto weer ingeladen, netjes
afgerekend, vriendelijk bedankt voor een heerlijk verblijf en de GPS ingesteld op de binnenwegen zodat
we dit stukje Italië niet enkel vanaf de autobaan zullen ontdekken. Ondertussen
regende het nog steeds pijpenstelen en eerlijk gezegd werd ik daar toch wel
behoorlijk slecht gezind van! En gewoon non-stop, echt zoals bij ons, en als
dat dan zo blijft door gaan, vind ik er echt niks meer aan.
Maar soit, geen gezeur, we maken er gewoon het beste van.
Dus kronkelen we op ons gemak door de vele bergen en dalen, zien de mooie
uitzichten, gaan van heel hoog naar heel laag en hebben vaak geen idee van waar
we ons precies bevinden. Enkel de toch wel opdringerige Italiaanse chauffeurs
zitten ons net iets te vaak in de nek te hijgen, maar we hebben besloten om
gewoon af en toe aan de kant te gaan om zo’n duwende colonne voorbij te laten
gaan. Zij rijden er zo vaak en wij maar ene keer, dus we willen genieten van al
wat we zien! Bij Firenze was het een hel, zo druk, zo chaotisch, er staan daar
hele mooie lijnen op de weg, maar niemand lijkt zich daar ook maar iets van aan
te trekken, dat scheurt daar gewoon overal door… En wij mee natuurlijk, anders
overleef je dat nooit. Maar die drukte en die chaos hebben er wel voor gezorgd
dat wij ons plan om morgen een dagje Firenze te doen nog eens heel goed gaan
overwegen. We hebben daar eigenlijk niet zo’n zin in, geef ons maar de bergen
en de rust!
Op de website van Fagiolari was te lezen dat je er niet kon geraken met de GPS en dat je tot in Panzano moest rijden en van daaruit de aanwijzingen van Giulietta moest volgen. Zo gezegd, zo gedaan. We kwamen in Panzano aan en ik had de route al netjes klaar liggen. Spannend!!! Maar een bordje was ons voor, een heel duidelijk bordje… En dat hebben we maar gevolgd. Opeens wees er een bordje naar links, dus keken we die kant op en… dat kun je toch niet menen??? Een totaal onverharde, hobbelige, haast verlaten landweg, midden door de wijngaarden… Moeten we hier in?? Volgens het bordje wel, dus hup, gaan met die banaan. We moesten 1,4km over die weg, slingerend door wijn- en olijfgaarden, langs 2 prachtige oude huizen en door een stuk bos… Waar komen we toch terecht?? Ondertussen regende het nog steeds, weliswaar in mindere mate, maar nat.
En toen waren we er opeens en ja, het was zo ontzettend de
moeite!!! Wat is het hier MOOI!!! Totaal afgelegen en afgezonderd, stil,
natuur, authentiek, gezellig,… We werden heel hartelijk ontvangen door
Giulietta, des te meer omdat mijn vader en zijn partner hier elk jaar op
vakantie komen. Ze gaf een een mini tour (buiten was niet echt leuk, zo in de
nattigheid) en wees ons toen onze kamer. Die is zo schattig!!! De deur is echt
mini, je krijgt het idee dat je in een kabouterhuisje terecht komt. Maar binnen
kunnen we toch makkelijk rechtop staan en het is er echt als bij een nonna
thuis. Huiselijk, knus, basic maar alles wat je nodig hebt. Er is zelfs een
klein keukentje voor als we de zin om zelf te koken echt niet kunnen weerstaan.
Zelfs een kleine hagedis vond het er wel gezellig!
Net toen we besloten
hadden om maar de lange broek en de trui aan te doen om te gaan lunchen, begon
het eindelijk wat op te klaren. Nou, dan laat maar, we vertrouwen er gewoon op
dat het vanaf lekker warm en zonnig wordt.
Het eerste idee was om te gaan lunchen bij de bekende slager
Dario Cacchini, al veel over gehoord, je moet er geweest zijn. Nou laten we dat
dan maar direct doen… Je moest er geraken via de achter ingang, dus zo gezegd, zo
gedaan. Maar door de regen was het terras achter nog niet helemaal in
gereedheid gebracht en moesten we wachten. Er werd ons aangeboden om via een
kleine doorgang naar beneden te gaan, waar we aan de voorkant terecht zouden
komen in de slagerij en daar zouden we een wijntje krijgen tijdens het wachten.
We kwamen beneden en we waren echt niet de enigen… Keiharde muziek loeide door
het kleine zaakje en het krioelde van de mensen, allemaal om 1 tafel… Uiteraard
omdat daar hapjes op stonden en ook glaasjes en ook een karaf wijn. Een man
voor ons sneed een lekker stuk brood af en nam zich een glaasje en ja, wat doe
je dan… Nico ging ook aan de slag, mes in de ene hand, brood in de andere en
snijden maar. Maar dat was buiten de zin van de grote boze slager gerekend,
want die stormde opeens naar die tafel, griste het brood en het mes uit Nico’s
handen en begon daar een stukje te schelden in het Italiaans!!! Ik kon maar
niet begrijpen dat iemand zich zo kwaad kon maken over de manier van brood
snijden, daar kan je toch niet veel mis mee doen??? Maar we kwamen er al snel
achter dat je zelf helemaal geen brood mag snijden, hij doet dat en gooit het
dan met een arrogante zwaai in een schaal waar hij er een flinke scheut
olijfolie over gooit. DAN mag je het nemen… Nou, direct naam gemaakt… We zijn
dan maar stilletjes afgedropen naar buiten en het krioelde daar ook van de
mensen. Hoe wisten we nou in godsnaam wanneer die tafels boven klaar waren en
wanneer we konden eten??? Het was echt een zootje ongeregeld daar, vreselijk!
En toen was de zin om daar nog te eten eigenlijk heel ver te zoeken.
Tijdens de autorit daar naar toe, waren we eigenlijk een
beetje verkeerd gereden, maar op die verkeerde weg had ik een restaurantje
gezien, gewoon ergens op een verlaten hoek, maar het zag er wel authentiek en
gezellig uit. Dus dat zijn we gewoon opnieuw gaan zoeken en al snel hadden we
het gevonden en… BINGO, dit was het!!! Even door het restaurant lopen en je
kwam op een heerlijk terras, uitkijkend op de prachtige bergen en velden.
TOP!!! Ook de kerel die bediende was echt vriendelijk en met zijn Engels en ons
Italiaans konden we al snel bestellen waar we onze zinnen op hadden gezet. Een
lekkere bruschetta, een bordje pasta en nog een espresso als toetje. Een
voltreffer!
Omdat het weer wel oké was, maar niet heel warm of heel
zonnig, besloten we maar iets met de auto te doen, altijd veilig voor als de
regen weer zou toeslaan. In de Grande (een tijdschrift) had ik een artikel
gelezen over een enorm wijndomein dat vooral op architecturaal vlak een
hoogtepunt zou zijn. De foto’s in dat tijdschrift zagen er inderdaad
verbluffend uit, maar zou dat in het echt ook zo zijn? Let’s check it out!
We hadden geen reservering gemaakt voor een rondleiding en
in de Grande stond ook geen echt adres, enkel dat het in de buurt van het
slaperige dorpje Bargino zou liggen. Och, wat maakt het uit, we gaan het gewoon
zelf zoeken!!! Dus wij op de gok richting Bargino en onderweg weer met
verstomming geslagen van hoe mooi het hier is!!! Achter iedere berg weer een
nieuw uitzicht… Echt verbluffend!!!
Toen we bijna bij het dorpje kwamen, keken wij natuurlijk op
ieder bordje dat we tegen kwamen, de horizonten werden goed bestudeerd, maar we
konden niets zien. En opeens reden we er gewoon langs, langs de ingang, een
enorme ingang!!! Maar dat gebouw is zo geplaatst dat je het echt haast niet
ziet liggen. Er ligt ook een heel groot deel van het gebouw onder de
wijngaarden, onder de grond. We zijn die enorme oprijlaan (inclusief tunnel)
dan maar opgereden en echt, de verbazing was enorm groot. Zo mooi, zo kunstig,
zo inventief,… Prachtig gewoon!!! Mag ook wel voor 160 miljoen ;-)
De rondleidingen waren helaas volgeboekt, maar we hebben dan
toch maar eentje gepland voor woensdag want hier willen we echt wel meer van zien!!!
Uiteraard konden we onze nieuwsgierigheid naar de wijnen niet bedwingen en in
de bar hebben we ons dan ook getrakteerd op een glaasje. Wauw, ik heb nog nooit
zo’n lekkere witte wijn gedronken als daar, echt niet!!! Heerlijk!!! Nou, zeer
benieuwd wat we bij de rondleiding nog mogen proeven. We hebben er nog een
(goedkoper) flesje gekocht die we ons in de B&B eens kunnen kraken en
hebben buiten nog een beetje rond gewandeld. Het is echt zo indrukwekkend!!!
Maar toen was het tijd om terug te gaan naar Panzano.
Ditmaal via een andere route, we willen hier zoveel mogelijk zien. Nico krijgt
de Italiaanse rijstijl ook al flink over de knie en die bochten zijn nu echt al
een makkie! Eenmaal in Panzano zijn we op zoek gegaan naar een bakker en een
slager, maar blijkbaar zijn die hier dun bezaaid ofwel weten ze zich heel goed
voor de toeristen te verstoppen. Dan maar naar de COOP, de supermarktketen die
je hier overal tegenkomt. Bestellen ging echter niet zo heel vlot, toch wel
heel lastig soms dat ik geen Italiaans spreek, maar met handen en voeten wist
ik toch prosciutto, peccorino en salami te bemachtigen. Een brood erbij en toen
hadden we alles voor een late-night snack.
Terug naar Giulietta dan, want we moesten ons echt omkleden.
De warmte is niet meer echt gekomen, de avond viel en we zouden gaan eten boven
op een berg, lange broek en trui dus wel aan te raden. En dan naar de berg,
jeetje wat een tocht om even iets te gaan eten!!!! 6,5km op een onverharde weg,
door het bos, totaal verlaten, scherpe bochten,… Ik heb me toch wel afgevraagd
of Touring ons hier ook wegenhulp komt bieden als er iets aan de auto komt!
Eenmaal boven hadden we een prachtig uitzicht en de zon die
begon onder te gaan maakte het plaatje helemaal compleet. Het restaurant was
ook zeker de moeite om er trip voor te maken. Super vriendelijke bediening (die
was voor ons al vriendelijk, maar doe dat maal 4 voor de decadente Belgische
familie die achter ons zat, slijmballen hihihi), heerlijk eten (met héél veel
truffel), gezellige sfeer en veel nationaliteiten bij elkaar. Ik zal het jullie
besparen om steeds helemaal te gaan omschrijven wat we gegeten hebben, maar ik
kan wel zeggen dat peer in de pasta echt wel te pruimen is!!! Tel daarbij een
wijntje van het wijndomein waar we eerder waren en een fles San Pellegrino en
dan hoef ik verder niet veel meer te zeggen. Of nog 1 dingetje dan, gewoon een
geintje. Toen we even een sigaretje gingen roken, ontdekten we enorme slakken
op de trap. En toen kon ik het niet laten.. sorry… maar ik heb er 2 (heel lief
en zachtjes) opgepakt en naast elkaar gezet zodat er een heuse slakkenrace
ontstond. Ja, ik weet het, een beetje flauw, maar toen was het best grappig ;-)
Na het eten kwam de ober vragen of we een glaasje limoncello
wilden. We zagen al op verschillende tafels een fles staan, maar hebben toch
vriendelijk bedankt. Toen we de rekening vroegen, kregen we alsnog zo’n fles op
tafel. Waar wij dachten dat het een goede verkooptruc was, ging het gewoon om
een zeer vriendelijke gebaar van het huis! Iedereen kreeg zo’n flesje op tafel
en mocht zich wat drinken! Wij met onze vooroordelen ook altijd!!!
En dan was het tijd om de berg weer te verlaten, over dat
weggetje, maar dit maal in het pikkedonker!!! Best wel eng hoor!!! Wel super
mooi om overal in de bergen de kleine lichtjes te zien. Dat is dan ook alles
wat je ziet, gewoon hier en daar een puntje!
Eenmaal terug in Fagiolari, kropen we direct ons bedje, toch
nog wel wat uurtjes in te halen voelden we beiden.
En eigenlijk ook prima zo, vroeg het bed in en vroeg weer
op, dan kunnen we lekker genieten van de mooie dagen hier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten